Van Oijen (5)

Volgens Ben Crul (MC nr. 7/2001, blz. 235) is er in de zaak Van Oijen ‘zonneklaar’ sprake van terminale sedatie (en derhalve van natuurlijk overlijden). Hij vindt het ‘belachelijk’ dat tegen Van Oijen negen maanden voorwaardelijk wordt geëist wegens moord.

Terminale sedatie wordt bij mijn weten toegepast bij een acuut optredende aandoening of complicatie, die op korte termijn zeker tot de dood leidt en gepaard gaat met ernstige pijn of kortademigheid (bijvoorbeeld een longbloeding). De patiënte van Van Oijen was (na een lang ziekbed) al niet meer aanspreekbaar. Zij wilde alleen maar slapen en had expliciet geen euthanasiewens. Zij overlijdt echter door een injectie met Alloferine van ná de expiratiedatum.

Dat Crul geen ruimte laat voor een andere interpretatie dan terminale sedatie, verbaast me. Kwalijker vind ik echter dat hij vervolgens de vloer aanveegt met Van Oijens aangevers, de uitspraak van het Regionaal Medisch Tuchtcollege betwist en grote vraagtekens zet bij de zorgvuldigheid die het Openbaar Ministerie in deze rechtszaak heeft betracht. Crul vindt dat Van Oijen alleen al op grond van zijn verdiensten voor de euthanasiepraktijk niet mag worden vervolgd en zich zelfs een ‘goed zeeman’ heeft betoond.

Indien aan het natuurlijk overlijden van een patiënt wordt getwijfeld, wordt het handelen van de medicus door de overheid beoordeeld aan de hand van de zorgvuldigheidscriteria. Hierover bestaat in brede kring consensus. De hoofdredacteur van het boegbeeld der geneeskunst laakt dit uitgangspunt in een niet geheel van retoriek ontbloot commentaar. Hij gaat daarmee wel erg ver om een (inderdaad zeer te respecteren) collega van iedere blaam te zuiveren.

Nieuw-Beijerland, februari 2001

MARCO HEIJKOOP, huisarts