Van kwaad tot erger

Boven de analyse van Heleen Croonen, aangeboden door forensisch arts Van Zwieten (MC 7/2008: 280), is waarschijnlijk foutief een zeer toepasselijke kop geplaatst. De geciteerde tekst komt letterlijk uit het artikel erna, namelijk het persoonlijke verhaal van collega Oele (MC 7/2008: 282) en dekt beslist niet de lading van het verhaal over het overlijden door een anafylactische shock bij fluoresceïne-angiografie.

Dit is een bekend, dramatisch, maar zeer zeldzaam fenomeen. Meerdere medicamenten, onder andere het in de oogheelkunde veel gebruikte acetazolamide, kunnen vergelijkbare reacties geven. Volgens de richtlijnen van onze beroepsgroep moeten er in de ­onderzoekkamer voorzieningen aanwezig zijn waarmee complicaties zo goed mogelijk kunnen worden opgevangen.

Jaarlijks worden in Nederland vele tienduizenden fluor­escentie-angiogrammen verricht bij patiënten met vaak fragiele bloedvaten. Als wij de uitgebreide voorzorgsmaatregelen moeten treffen die Van Zwieten aanbeveelt, dan kan dat alleen met een forse uitbreiding van menskracht, faciliteiten en dus financiële middelen. De huidige trend lijkt langzamerhand om te streven naar maximaal defensieve kostbare geneeskunde, waarbij patiënten uiteindelijk toch overlijden. Hoe ver gaan we om uiterst zeldzame complicaties iets beter op te vangen? Inderdaad, van ‘kwaad tot erger’.

Leeuwarden, februari 2008

M.A. Talsma, oogarts