Van centen en krenten

Een belangrijk deel van de radiologie - in de praktijk een slordige 30 procent van alle verrichtingen - vindt plaats op aanvraag van de huisarts. In het DBC-tijdperk moeten hiervoor ‘diagnostische producten’ of ‘ondersteunende producten’ worden gedeclareerd.

Hoe werkt dat in de praktijk? Alle afdelingen radiologie hebben interne kostprijsberekeningen gemaakt van al hun verrichtingen. Van de X-thorax tot en met ingewikkelde embolisaties bij patiënten met levensbedreigende bloedingen. In die berekeningen komen allerlei posten voor: de inzet van radiologisch laboranten, van administratief personeel, de afschrijving van röntgenapparatuur en van computersystemen waarin beelden en verslag zijn opgeslagen et cetera. Zo ontstaat dus een gemiddelde kostprijs voor bijvoorbeeld de X-thorax, waarbij rekening wordt gehouden met het feit dat het soms gaat om beademde, niet-mobiele IC-patiënten die door twee laboranten overeind moeten worden gezet, en bij wie een plaat achter de rug moet worden geschoven, waarna de laboranten weer teruggaan naar de röntgenafdeling om te beoordelen of de opname is geslaagd (u ziet het voor u?), en soms om jongvolwassen poliklinische patiënten die vlot voor het röntgentoestel springen en binnen twee minuten de afdeling weer hebben verlaten.

Met lede ogen zie ik de laatste jaren de diagnostische centra - vooral in de Randstad - als paddestoelen de grond uit schieten die zich op de laatste categorie concentreren. Dat is gemakkelijk geld verdienen: de krenten uit de diagnostische pap. Als de ziekenhuizen deze patiëntengroepen verliezen, moet de gemiddelde kostprijs voor allerlei vormen van onderzoek omhoog, waardoor we nog minder concurrerend worden.

De oplossing: als ziekenhuis zelf een diagnostisch centrum beginnen, waar de huisartsen en hun patiënten (eindelijk!) optimaal worden bediend: dezelfde dag geholpen, uitslag mee en zo nodig direct telefonisch overleg over interne doorverwijzing. We gaan het proberen!`

Floris Sanders, de specialist