Tot slot

In ruim vijftig columns heb ik u de afgelopen jaren deelgenoot gemaakt van mijn signaleringen in de medisch-specialistische gezondheidszorg. Een reis met beperkingen, want ik ben nu eenmaal radioloog in een algemeen ziekenhuis.

Toch waren de thema’s van mijn columns divers: van de depersonalisatie die de digitalisering in mijn vakgebied met zich brengt tot de soms moeizame functionele relaties tussen werkvloer en management. Ik heb het gehad over eisende patiënten en doorgeschoten protocollaire diagnostiek. Over het spanningsveld tussen vraaggestuurde zorg en marktwerking enerzijds en gerechtvaardigd (?) paternalisme van de arts anderzijds.

Dat alles mede ingegeven door mijn privé-opvatting dat veel artsen de neiging hebben om het belang van de medisch-technische vooruitgang in de specialistische gezondheidszorg fors te overschatten. Een uiterst besmettelijke opvatting, waarin onze samenleving ook is gaan geloven. Maar nieuwe medische technologie is zeer kostbaar en draagt heel wat minder bij aan de levensduur en het levensgeluk van mensen dan wij in onze collectieve verdwazing graag denken. Voor dat geluk is de menselijke kwaliteit van de arts-patiënt­relatie minstens zo belangrijk, denk ik met Piet Leguit.

Dit is mijn laatste column. Na zes jaar is het welletjes en voor u, lezer, tijd voor een echte poortspecia­list in deze rubriek. Mijn opvolger wens ik natuurlijk veel succes en vooral veel schrijfplezier.

Een column van 260 woorden biedt weinig ruimte voor een genuan­ceerde benadering. Daardoor heb ik in de afgelopen jaren heel wat en soms felle reacties opgeroepen. Ook mijn eigen werkomgeving stond wel eens aan minder gewenste inkijkjes bloot. Aan eenieder die zich door mij persoonlijk en onaangenaam aangesproken voelde, daarom mijn oprechte excuses. U bent van mij af!

Floris Sanders, de radioloog