Superman

Laat ik ze Gijs en Anneke noemen. Het is nacht, het is winter, het is echt koud. Voor de tweede keer die nacht moet ik mijn ruiten ijsvrij maken om te kunnen uitrukken. En het gebeurt in een van de gezelligste wijken van Zwolle: Assendorp.

Na een ongestoorde zwangerschap raakt Anneke in partu en de bevalling verloopt zoals we dat wensen. De kamer is lekker warm, de kraamverzorgster is mooi op tijd, alle spullen die we nodig hebben, liggen klaar. De ontsluiting verloopt binnen de normale grenzen qua tijd en pijn, en ook de uitdrijving verloopt volgens het boekje. Zoon Pieter wordt geboren en hij laat meteen van zich horen.

Wij bewonderen Pieter, vooral als hij aan de borst ligt. Papa Gijs is zo blij en weet bijna niet meer hoe hij het heeft. Van de kraamverzorgster krijgen we een lekker kopje koffie. Ik verzorg de administratie die bij de blijde gebeurtenis hoort. Na de nodige onderzoeken, het opruimen van de spullen en het schoonmaken van de instrumenten, is het tijd om weer naar huis te gaan.

Gijs is nog steeds helemaal door het dolle. Hij is nog nooit zo blij en trots geweest, zegt hij. Hij wil de hele wereld bellen, hij wil het van de daken schreeuwen, hij gaat verschrikkelijk goed voor zijn zoon zorgen en hij wil minstens 100 worden met dit mooie mensje erbij.

Hij helpt me om de tassen naar beneden te dragen en vraagt of hij nog wat voor mij kan doen. ‘Nee joh’, zeg ik, ‘ik red me wel’. Toch loopt hij mee naar de auto en terwijl ik een beetje mopper dat ik voor de derde keer die nacht mijn ruiten moet schoonkrabben, sleurt Gijs zijn shirt omhoog, gaat met zijn blote ribbenkast op mijn bevroren ruit liggen als een echte superman. We horen nog net geen sssjjjj, maar ik kan u zeggen: wat een warmte en geluk!

Erna Kerkhof, verloskundige

Lezersbijdragen Bijzondere bevalling