Spiegeltje, spiegeltje

Ik wil u deelgenoot maken van mijn ergernis over de illustratie van de voorhoofdsspiegel in de vredesspecial (MC 51-52/2009: 2153). Deze voorhoofdsspiegel staat mediaan op het hoofd – met de spiegelzijde abusievelijk van het voorhoofd wegwijzend – van een moderne vrouwelijke collega (of nurse practitioner/physician assistant) die in haar mobiele telefoon of pda praat. Ter lering en vermaak en ook voor de hedendaagse kno-a(n)ios, die veelal ook niet meer weten wat te doen met zo’n hopeloos ouderwets stuk instrumentarium als de voorhoofdsspiegel, citeer ik een stukje uit de Handleiding bij de studie der keel-, neus- oorheelkunde van wijlen prof. dr. H. Burger (Haarlem, Bohn, 1922).

‘De arts zit tegenover den zieke. Het licht van een naast deze geplaatste lichtbron wordt, door middel van een in het midden doorboorden spiegel (reflector), teruggekaatst in het te onderzoeken orgaan. Een deel der lichtstralen komt, na velerlei terugkaatsing, terug en treft het oog van den onderzoeker, dat zich achter de opening van den reflector bevindt. De reflector, een holle spiegel met 15-20 cm. brandpuntsafstand, wordt op de een of andere wijze aan het hoofd van den onderzoeker bevestigd (hardgummi hoofdring). Hij wordt gedragen vóór het oog aan de zijde, waar de lichtbron is geplaatst, zoodat beide oogen zich in zijn schaduw bevinden. Wij houden in den regel den reflector vóór ons linkeroog. Onze blikas moet samenvallen met de as van den uit den reflector uittredenden lichtbundel. Dit te bewerkstelligen is voor den beginner vaak zeer moeilijk.’

Tegen beter weten in zou ik gaarne een lans breken om toch vooral het praktisch geneeskundig onderwijs niet te veel de dupe te laten worden van alle ‘vooruitgang’ (bezuinigingen, massaonderwijs, communicatie skills, reflectieonderwijs en wat dies meer zij).

Goes, december 2009
dr. J.B. van Rijswijk, kno-arts en reconstructief aangezichtschirurg, Admiraal de Ruyter Ziekenhuis i.o.

Naar brievenrubriek