Specialité versus generiek

Wat mij erg dwarszit, is het fenomeen dat eenzelfde geneesmiddel door verschillende producenten kan worden gemaakt en in verschillende verpakking, in een andere kleur, met een andere vorm en onder een andere naam via de apotheek bij de gebruiker terecht kan komen! Apothekers hebben immers het recht zelf te bepalen bij welke industrie of groothandel zij inkopen, en dat doen zij dan ook.

Dat leidt vaak tot grote verwarring bij de gebruiker, die kan denken een ander medicijn te krijgen of dat de voorschrijvende arts of de afleverende apotheek een fout maakt. Een recent voorbeeld is losartan. Jarenlang kregen mensen Cozaar afgeleverd, maar nu dus losartan, in allerlei variëteiten aan doosjes, tekst, vorm en kleur van de pil. Als gebruiker moet je maar geloven dat het klopt.

Sommige gebruikers zijn goed van vertrouwen en slikken gewoon, of ze zoeken op of het wel klopt, of ze vragen dat aan de huisarts. De apotheek wordt in dezen vaak niet vertrouwd! Het is natuurlijk gelukkig dat mensen hier achteraan gaan, maar anderzijds betekent het voor mij een forse taakverzwaring, want dit speelt letterlijk elke dag, en ik moet telkens weer een systeem van geneesmiddelenvoorziening proberen uit te leggen dat haast niet uit te leggen valt.

Nog veel zotter dan het bovengeschetste probleem specialité versus generiek is het fenomeen dat er in Nederland veel geneesmiddelen worden afgeleverd met een tekst op de verpakking in een vreemde taal; vooral Grieks en Spaans zijn populair. Eigenlijk is het niet alleen maar zot, maar om je rot voor te schamen en te belachelijk voor woorden dat in een rijk en goed georganiseerd land als Nederland geen Nederlandse verpakkingen geleverd kunnen worden.

Amsterdam, augustus 2010
Joachim Knap, huisarts

Rubriek Brieven