Slingerbeweging

De eerste berichten over de Mexicaanse griep waren zorgwekkend. Een pandemie met een verwoestend nieuw influenzavirus zou onze kant op komen. De media doken er bovenop, de experts draaiden overuren in overlegorganen en talkshows. De minister deed een megaorder voor vaccins. Iedereen had er een mening over.

De tweede golf van Mex-griepberichten was er een van schouderophalen. Het aantal gevallen in andere landen dan Mexico viel mee, de ernst van de ziekte was ook niet zo heftig. Ook nu weer spitsuur in de media en de talkshows. Dezelfde experts, in een lastiger rol: een veranderde waarheid verkopen.

Cynische commentaren alom. Zelfs een enkele complottheorie: de vaccinmaffia blaast het allemaal op. Kamervragen. Minister onder druk. Een algemeen heersend gevoel van: het was een storm in een glas water, die Mexicaanse griep.

Inmiddels zitten we midden in de epidemie, en blijkt de waarheid in het midden te liggen. Nederland is niet massaal geveld, maar toch. Bij mijn kinderen op school is een kwart van de leerlingen ziek thuis, en een vergelijkbaar deel van het personeel.

Onze kinderafdeling ligt hartstikke vol – nog vóór het jaarlijkse RSV-seizoen –, de spoedeisende hulp stroomt dagelijks over met (vermeende) griepgevallen, en het secretariaat wordt overspoeld met telefoontjes van bezorgde ouders. Want er gaan kinderen dood aan deze griep. Voorheen gezonde kinderen. Mexicaanse griep, pats-boem dood.

Het zijn er niet veel, maar het gebeurt wel. En dat is toch écht anders dan bij de jaarlijkse griepgolf, in ieder geval voor kinderen.

Een slingerbeweging dus: eerst paniek, toen nonchalance, nu ergens daar tussenin. De aangewezen houding lijkt me bescheidenheid nu, vanuit de beroepsgroep. Blijkbaar is het niet zo makkelijk een griepepidemie te voorspellen.

Paul Brand,  kinderarts