Onzinnige tweedeling bij ooglidafwijkingen (2)

Bij de brief van collega Gardenbroek over machtigingen voor cosmetische ooglidcorrecties (MC 40/2005: 1608), plaats ik enkele kanttekeningen. Hij is van mening dat de behandelend arts in voorkomende gevallen in een goed gesprek duidelijk zou moeten maken aan de patiënt dat zijn of haar ooglidcorrectie, ofschoon wel geïndiceerd, niet voor vergoeding in aanmerking komt. Hiermee pleit hij ervoor dat een behandelend arts op de stoel van de medisch adviseur gaat zitten. Dit is onwerkbaar. Patiënten weten namelijk heel goed dat bij medische klachten de kans op vergoeding door de verzekering fors toeneemt! Het is mijn ervaring dat een aantal aanvullende verzekeringen ooglidcorrecties bijvoorbeeld vergoedt op indicatie van vermoeide ogen. Voor een behandelend arts is het erg moeilijk om te beoordelen hoe reëel in een bepaalde casus de vermoeidheid is en of die vermoeidheid nu van de afhangende oogleden komt of dat een depressie of algehele vermoeidheid de ogen zwaar maakt. Dit zelfde geldt mutatis mutandis voor anamnestische gezichtsveldbeperkingen.

Ik word als huisarts dagelijks geconfronteerd met patiënten die een machtiging voor een verstrekking of ingreep van mij vragen. Voor mij als behandelend arts is het niet te overzien of een patiënt er wel of niet voor is verzekerd. Ik denk dat men van de behandelend arts een indicatiestelling mag verwachten, maar dat het aan de medisch adviseur van de verzekering is om te bepalen of er een vergoeding tegenover moet staan. Of dat er eventueel een aanvullend onderzoek moet worden verricht. In het geval van een ooglidcorrectie zou de medisch adviseur een gezichtsveldonderzoek kunnen aanvragen. Waarom beoordelen medisch adviseurs zo zelden zelf eens hun verzekerde als die een beroep doet op een vergoeding? Waarom verwacht collega Gardenbroek dat de behandelend arts de kastanjes voor de zorgverzekeraar uit het vuur haalt?

Emmen, oktober 2005

C. Rietsema, huisarts