Niet zomaar een brandwond

Naar aanleiding van het artikel ‘Niet zomaar een brandwond’ (MC 24/2006: 994), over de signalering van kinder­mishandeling, het volgende. In Engeland maken de Accident and Emergency Departments van de ziekenhuizen gebruik van de diensten van een ‘child health visitor’ die is gespecialiseerd in kindermishandeling. Elke dag gaat zij (de meeste child health visitors zijn vrouwen) bij de acute opvang langs en kijkt alle dossiers door van kinderen tot 16 jaar die de voorafgaande 24 uur zijn gezien. Deze child health visitors - meestal verpleegkundigen die zijn opgeleid voor werk bij consultatiebureaus - hebben specifieke kennis van de probleemgezinnen in de regio en kunnen aan de hand van specifieke verwondingen of zeer frequente traumata mogelijke kindermishandeling bij een bepaald kind signaleren.

Een vermoeden of verdenking wordt gerapporteerd aan de Social Services die, anders dan in Nederland in dit soort zaken, verregaande bevoegd­heden hebben tot onderzoek en wettelijk verplicht zijn zo’n onderzoek binnen een vaststaande tijd te starten.

Zo’n systeem werkt veel beter dan het opstellen van ingewikkelde vragenlijsten (SPUTOVAMO, hoe verzin je zo’n afkorting) die onwerkbaar zijn op drukke dagen of het instellen van een werkgroep kindermishandeling.

Werkgroepen hebben vaak het grote nadeel dat niemand hoofdelijk verantwoordelijk is en daardoor kan het voorkomen dat niemand de verantwoordelijkheid neemt. Zo kan er lang om de hete brij heen worden gedraaid. Dit soort situaties zijn recentelijk vaak genoeg in de pers geweest. In veel gevallen waren de problemen bekend, maar nam geen enkele instantie de verantwoordelijkheid op zich om werkelijk wat te doen.

Emmen, juni 2006

C. Rietsema, huisarts