Mysterieuze zelfgenezing

Ze bezocht me altijd in een geavanceerde, volautomatische scootmobiel.

Hoe ze daaraan kwam, was niet duidelijk. ‘Ik moet wel in dat ding. Het doet overal pijn’, luidde haar verklaring.

Ze was een gezette dame van middelbare leeftijd. Haar kapsel was altijd keurig verzorgd, net als haar kleding. Elke week kwam ze minstens één keer op het spreekuur. Jarenlang.

Vage onderbuikklachten hadden in het verleden tot allerlei operaties geleid. Diverse chirurgen had ze bezocht. Uiteindelijk kon ze alleen nog urineren via een katheter. Ze had ook nog een maagsonde van de internist. Anders hield ze geen enkele voeding binnen. Steevast probeerden we haar medicatie af te bouwen en mobilisatie te bevorderen. Soms ging het even goed, maar vaak viel ze weer terug in haar oude gedrag.

En toen ineens… volkomen stilte. Geen doktersbezoeken meer, geen specialistenbrieven meer. Pas na acht maanden stond ze ineens weer in mijn spreekkamer. Vlot lopend. Geen scootmobiel. Geen maagsonde. Maar zoals altijd perfect verzorgd. Met een uitgestreken gezicht vraagt ze me even te kijken naar huiduitslag op haar bovenarm. Misschien is het wel een schimmel, oppert ze. Ik kijk naar de ringworm op haar arm, schrijf een recept en vraag vervolgens honderduit.

‘Mevrouw, wat is er gebeurd? Ik bedoel, uw scootmobiel, uw sonde?’   

‘Nou, gewoon. Weg dokter. Het zat allemaal alleen maar in de weg.’

‘Maar heeft u dan geen klachten meer?’

‘Nee. Waarom zou ik klachten moeten hebben. Ik voel me prima!’

‘Maar wat is er dan gebeurd?’, wil ik weten.

‘Ik zou het niet weten… Ja mijn moeder is over­leden. Dat is alles. Daarna heb ik eigenlijk geen klachten meer gehad. Maar of dat nou iets met elkaar te maken heeft, weet ik niet hoor dokter.’