Mars der dwaasheid (2)

Onder de titel ‘Mars der dwaasheid’ analyseert J.D. Moolenburgh, reumatoloog, het nieuwe honoreringsstelsel (MC nr. 2/2001, blz. 63). Hij komt daarbij tot de conclusie dat het nieuwe systeem van producttypering en outputpricing (P&O) - dat overigens nog in ontwikkeling is - een dwaasheid is: het werkt contraproductief en er is een redelijk alternatief voorhanden. Dit alternatief neemt het face-to-face contact tussen arts en patiënt als maat voor de totale werkbelasting. Simpeler gezegd: het is een uurtarief.

Ik ben het volledig met Moolenburgh eens dat P&O daarin naar alle waarschijnlijkheid geen plaats zal hebben. Dat systeem stamt toch uit een tijd waarin beheersbaarheid op de voorgrond stond en níet gepaste zorg. P&O is bureaucratisch en de geldigheid van producten verandert zo snel dat het systeem ongetwijfeld voldoet aan de criteria voor dwaasheid.

Artsen zullen gewoon aan hun (toekomstige) klanten moeten uitleggen wat hun prestatie is. En daarbij moeten ze zich niet in eerste instantie druk maken om hun eigen salaris. Want eerlijk gezegd denk ik dat de analyse van Moolenburg (‘De politici hebben het op ons salaris gemunt’) een vorm van overdracht is. Met name specialisten hebben jaren de indruk gewekt dat hun salaris het meest beschermwaardige onderdeel van de gezondheidszorg is. En inderdaad met weinig gevoel voor onderlinge solidariteit, zo blijkt ook uit de recente regelingen in academische ziekenhuizen en de CAO-voorstellen in algemene ziekenhuizen. De gevestigde specialisten blijken geen moeite te hebben met het ondertekenen van akkoorden waarin de gaten grotendeels door hun jongere - aankomende - collegae moeten worden gedicht.

Leiderdorp, januari 2001