Kruideniers en kijkcijfers

Met belangstelling las ik de hartenkreet van collega Silverentand (

MC 8/2003: 317

), die mij zeer aansprak. Maar anders dan hij denk ik dat de maatschappij de artsen creëert en krijgt waar ze om vraagt. Mijn visie is wellicht pessimistischer dan de zijne.

Ik vrees dat huisartsen, zelfs in georganiseerd verband, niet bij machte zullen zijn de graai- en claimcultuur, die helaas ook in ons land meer en meer gemeengoed wordt, te keren. Deze cultuur is alleen te veranderen als mensen duidelijker gaan zien waartoe hun gedrag leidt.

Zoals bekend zijn in delen van Australië en de VS geen artsen meer te vinden die risicovolle beroepsmatige handelingen kunnen (verzekeringspremies onbetaalbaar) of willen (vrees voor slopende en slepende juridische procedures) uitvoeren. De bevolking wordt daardoor geconfronteerd met een gebrek aan goede professionals en met de zo ontstane narigheid als ze in medische nood komt te verkeren.

Ik vraag mij af of men er in Nederland voldoende van doordrongen is dat het gebrek aan bijvoorbeeld huisartsen in grote steden met ‘moeilijke’ wijken, voor een deel samenhangt met het gedrag van veel patiënten.

Realiseren diezelfde patiënten zich dat de beroepsgroep waarop zij een beroep doen er steeds minder zin in heeft? En beseffen ze dat de letselschadeadvocaten die hen bijstaan, misschien niet hun beste vrienden zijn?

Uiteraard is het de meerderheid van ‘normale’ patiënten die hieronder lijdt. Ik merk nog weinig van een maatschappelijk bewustzijn in die richting, terwijl de debatten over waarden en normen hoog op de agenda staan.

Diemen, februari 2003