KNMG: Elektronische koudwatervrees
Plaats een reactieWaar het aan ligt weet ik niet, maar veranderingen roepen vaak weerstand op. Ervaart u dit ook als u geconfronteerd wordt met de zoveelste verandering of vernieuwing in de zorg? Is die weerstand terecht of heeft u, net als ik, achteraf gezien meestal geen reden om die weerstand te voelen?
Het artsenvak verandert regelmatig. Niet alleen door het tempo waarmee medische ontwikkelingen elkaar opvolgen. Ook maatschappelijke ontwikkelingen klinken uiteindelijk vaak door in de praktijk van de dokter. Zo kon de arts erop wachten dat de mondige, veeleisende burger op een dag patiënt zou worden. Ook was het niet moeilijk om in te schatten dat de samenstelling van de patiëntenpopulatie op een dag een weerspiegeling zou zijn van de samenstelling van de Nederlandse samenleving. Nog een maatschappelijke ontwikkeling die direct te merken was in de spreekkamer: het tekort aan artsen. De assistentes werden vaker ingezet en kregen steeds meer, maar ook andere taken. Er kwamen zelfs beroepsbeoefenaren bij die bepaalde handelingen van de arts kunnen overnemen. Denk aan de praktijkondersteuner huisartsen, de nurse practitioner en de physician assistent.
Dit soort ontwikkelingen hebben invloed op de praktijkvoering. Waarschijnlijk heeft u inmiddels een manier gevonden om met die mondige patiënten om te gaan, ligt het nummer van de tolkentelefoon standaard naast het toestel en heeft de assistente zich ook bekwaamd in het verrichten van eenvoudige medische handelingen. De veranderingen hebben hun plek in uw praktijk gevonden en wellicht kunt u, achteromkijkend, vaststellen dat de weerstand die u had eigenlijk niet nodig was.
Dit brengt mij bij een recente maatschappelijke ontwikkeling die weerstand zou kunnen oproepen: de digitalisering van de zorg en de implementatie van het elektronisch patiëntendossier (EPD) in het bijzonder. Op 1 januari 2006 worden de eerste twee hoofdstukken hiervan, het Waarneemdossier Huisartsen (WDH) en het elektronisch medicatiedossier (EMD), gefaseerd ingevoerd. De komst van het EPD zat er al een tijd lang aan te komen. Ik zou het zelfs raar hebben gevonden als de digitalisering volledig langs de artsenpraktijk heen zou zijn gegaan. Beide delen van het EPD worden ingevoerd met het primaire doel de zorg aan patiënten te verbeteren. Betere informatievoorziening tijdens de waarneming of bij het voorschrijven van medicatie kan fouten voorkomen.
Dat het EPD met argusogen wordt bekeken is op zich niet zo heel gek. Ook ik stond er in het begin huiverig tegenover. Welke gegevens staan in het dossier, kan iedereen alle gegevens van de patiënt zonder meer inzien, is er wel toezicht op? Natuurlijk moet vóór de invoering op dit soort vragen antwoord zijn gegeven. In de Modelrichtlijnen autorisatie die voor het EMD en het WDH zijn opgesteld, zijn die antwoorden te vinden. Aangegeven is wie, wanneer toegang heeft. Ook staat hierin welke gegevens erin zijn opgenomen en op welke wijze toezicht is geregeld. Daarnaast komen daarin de verschillende patiëntenrechten aan bod. Mijn huivering tegen de invoering van het EPD is inmiddels grotendeels weggenomen. Moet de conclusie nu dan zijn dat de weerstand die u wellicht tegen de invoering van het EPD ervaart niet nodig is?
Nee, het is juist goed om niet zonder meer alle veranderingen die op uw weg komen te accepteren. Kritisch nadenken over het nut van een verandering kan nooit kwaad. Wat is eigenlijk het doel van de verandering en kan dat niet op een andere manier worden bereikt? Het doel van het EPD is duidelijk: de patiënt nog beter van dienst kunnen zijn door actuele informatie over hem paraat te hebben. Als het EPD met voldoende waarborgen wordt omgeven, is de weerstand nergens voor nodig. Ik hoop dat u na de invoering van het EPD achterom kunt kijken en ziet dat de weerstand niet nodig is geweest maar dat uw kritiek heeft bijgedragen aan een verbetering van het EPD.
mr. Diederik van Meersbergen, beleidsmedewerker gezondheidsrecht
- Er zijn nog geen reacties
