Jeu de boules

Het was denk ik in 1982. Rond zes uur kwam ik thuis, liep mijn praktijkruimte in. De telefoon ging. ‘Dokter, komt u alstublieft zo snel mogelijk. Mevrouw X bevalt en er hangt een beentje uit en de verloskundige komt nog niet.’

Tijdens het noteren van het adres had ik Kloosterman al in de hand om nog even snel naar de stuitbevalling te kijken. Die had ik nog nooit gezien of gedaan! Heel snel, alleen de handgreep van Bracht. Onderweg (twee minuten gelukkig) heb ik mijn voorgenomen acties doorgenomen.

Bij de patiënt aangekomen liet ik de auto open. De voordeur stond open en ik rende al jas uittrekkend de trap op. Daar lag een bange moeder te bevallen – er waren al twee beentjes gelukkig – met haar bezorgde moeder en echtgenoot erbij. Goede raad was duur, dus direct aan de slag.

Vader naar de auto gestuurd om de instrumenten op te halen, moeder lichte expressie laten uitoefenen op de baarmoeder tijdens de eerste de beste wee en dan de handgreep van Bracht voor mijn eerste en laatste (stuit)bevalling. En ja, bij de tweede poging kwam de kleine gelukkig, maar zo blauw en zonder noemenswaardige Apgar-score. Na het toedienen van alle mogelijke prikkels en uitzuigen natuurlijk kwam er eindelijk leven in het meisje. Het was een zenuwenklus.

Toen de spanning wegviel en het geluk werd gevierd, kwamen verloskundige en kraamhulp. Het werd toen tijd om mijn spullen weer bij elkaar te zoeken, die vader opgehaald had. Ik vond zelfs mijn koffertje met jeu de boules-ballen in het kraambed! Die had de nerveuze vader, niets meer aan het toeval overlatend, voor instrumenten aangezien en ook maar meegenomen uit de auto.

P. de Groot, verzekeringsarts

• Lezersbijdragen Bijzondere bevalling