Jaloers

Zuchtend komt Cindy de spreekkamer binnen. Een goedgeklede vrouw met een pruik op die haar hoofd een beetje te groot maakt. Erg vrolijk kijkt ze niet. Ze ploft op de stoel neer. Ik kijk haar aan en zeg niets. ‘Mijn knieën dokter, ze voelen alsof ze onder me vandaan vallen.’ Ze kijkt me onder het praten niet aan maar staart in de verte. Het lijkt of er wat vocht in een ooghoek verschijnt. Maar het kan ook allergie zijn.

Ik ken haar al een jaar of tien. Cindy is getrouwd met een ex-kampioen boksen, Henky, die behalve doof ook niet heel erg slim is. Misschien heeft hij te veel klappen op z’n hoofd gehad, maar wellicht is het toch zijn aanleg. Een gesprek met hem is niet mogelijk. Niet voor Cindy en ook niet voor mij. Hij geeft namelijk altijd antwoord op een vraag die niet  is gesteld.

De laatste tijd komt Henky niet zo vaak meer. In de tijd dat hij steeds conflicten op zijn werk had - hij is sjouwer van beroep - kwam hij geregeld op het spreekuur. Als hij er weer eens was, stak de assistente vaak bezorgd haar hoofd om de hoek van de deur om te zien of ik  in een ruzie verwikkeld was geraakt. Ik moest namelijk altijd erg hard schreeuwen om me verstaanbaar te maken. Maar zelfs dat hielp niet.

Aanvankelijk leek het of zijn doofheid de oorzaak was van onze non-communicatie. Na lang aandringen kreeg ik hem zover dat hij naar een KNO-arts wilde gaan. Die schreef hem een gehoorapparaat voor. Dat vindt hij echter zó gênant dat hij het ding nooit wil dragen. Een echte man draagt zoiets niet. Hij zegt het niet, maar hij straalt het uit.

Cindy praat dus ook niet met hem. Ze leek hem wel te begrijpen, aanvankelijk. Niet praten was ook wel gemakkelijk, want ze was haar Bovenwindse eiland ontvlucht om van haar vorige man af te zijn. Die dronk veel. Zó veel, dat hij op een dag haar huis aan diggelen sloeg en toen heeft ze hem een klap gegeven. Ze liet haar kinderen achter bij haar moeder en begon opnieuw op Curaçao. Het leven was niet zorgeloos. Niet met al haar kinderen is het voorspoedig gegaan. Het jongste  raakte aan de drugs en een ander verongelukte.
Zolang de relatie met Henky nog jong was, ging het wel. Ze zorgde goed voor hem. Geleidelijk aan bouwde ze een vriendenkring op, allemaal vrouwen van haar eiland. Ze mocht ze echter niet thuis ontvangen van haar man en langzaamaan begon er gif de relatie binnen te druppelen.

Henky was doof en voelde vermoedelijk goed aan dat hij niet kon praten en dus een slechte indruk zou maken. Hij is een macho en kan gezichtsverlies niet verdragen. Henky werd jaloers. Cindy ging er steeds vaker opuit en ontmoette haar vriendinnen in de stad. Hoe meer ze het huis ontvluchtte, hoe achterdochtiger Henky werd. Ze had vast een andere man. Ze had zéker een andere man. Die en die had haar met een man in de stad gezien. En die ander had te lang naar haar gekeken. Er wordt veel en graag geroddeld op Curaçao: het bericht was vaak al thuis voor ze er zelf was.

Maar Cindy is helemaal niet geïnteresseerd in een andere man. Toch moet ze nu van Henky vierentwintig uur per dag thuis zijn. Dát is de rol van een huisvrouw, vindt hij. Ze moet voor hem koken en haar mond houden. En als ze dat niet doet, kan hij haar een klap geven. Hij maakt al met iedereen ruzie. Op een klap zit ze niet te wachten en ze is bang dat ze hem er zelf een zal geven. De vorige klap die ze heeft uitgedeeld, was ook niet zo licht uitgevallen en zoiets wil ze niet herhalen bij Henky.
Maar hij maakt het haar wel moeilijk. Het begint haar allemaal een beetje op te breken. Ze gaat echtscheiding aanvragen, want ze houdt het niet langer vol en ze wil problemen vermijden. Praten kan ze niet met hem en alles eens op papier zetten, zodat hij kan lezen wat haar dwars zit, is ook zinloos. Henky kan amper lezen en schrijven.

Ruim een halfuur is Cindy ononderbroken aan het woord geweest. Het gesprek gaat allang niet meer over haar knieën. Dat was de inleiding. Ze gaat zonder een recept de deur uit. ‘Bedankt voor het gesprek’, zegt ze half over haar schouder als ze naar de deur loopt. ‘Ik ga een advocaat zoeken. Bedankt.’