Inktzwart

Het is een rustige avond, december 1997. De huisartsenpost is nog niet uitgevonden. Ik ben maar vroeg onder de wol gegaan. Want als je als dienstdoend huisarts de kans krijgt om te slapen, dan kun je die het best maar meteen benutten.

Midden in de nacht gaat de telefoon. ‘Dokter, kom snel! Het gaat helemaal mis met mijn buurvrouw.’ Nog half in slaap geef ik antwoord. ‘Met de dokter, wat is er aan de hand?’

‘U moet snel komen dokter! Mijn buurvrouw is er slecht aan toe. Ze heeft pijn op de borst en is helemaal klam. Mevrouw Versteeg, Verwerstraat 18. Kom snel. Oh, het gaat niet goed, ik moet nu weer naar haar toe.’ Half verdoofd hoor ik dat de lijn plots wordt verbroken. Verbaasd kleed ik mij aan en snel naar de Verwerstraat. Maar iets in mij vertrouwt het niet. Een buurvrouw? Op dit tijdstip? Vreemd, maar ik kan geen risico nemen. Mijn niet-pluisgevoel maakt overuren.

Bij het adres aangekomen is de hele straat in diepe rust. Nergens licht. Ik besluit toch maar aan te bellen. Een jonge vrouw doet open in badjas. ‘Wat is er aan de hand?’, vraagt ze verbaasd. Ik vertel. ‘Ik ben de dienstdoende huisarts. Er is gebeld voor een mevrouw met pijn op de borst. Een mevrouw Versteeg. Zij zou hier moeten zijn, volgens de buurman.’ Bedroefd knikt de jonge vrouw. ‘Mevrouw Versteeg is mijn moeder. Ze is een maand geleden overleden. Aan een hart­infarct.’ We weten beiden direct wat er aan de hand is. Met veel excuses maak ik me uit de voeten. Het lijkt surrealistisch, maar feitelijk ben ik als huisarts misbruikt voor een misselijkmakende grap. Een stekende pijn vlamt op in mijn eigen borst. De nacht is zwart. Inktzwart.

Richard Hoofs, huisarts