Het ultieme vangnet

Met gekromde tenen las ik het artikel van Herman Cools (MC 43/2007: 1774), waarin hij pleit voor integrale servicepunten in de wijk voor kleinschalige bejaardenoorden, het opleiden van huisartsen tot huisarts-ouderenarts en het omscholen van verpleeghuisartsen. Ik zie het al helemaal voor me: in elke gemeente een x-aantal servicepunten die allemaal een manager, baliemedewerker, secretaresse en als het meezit ook nog een of twee verzorgenden in dienst hebben. Dus veel kosten­verhogend personeel dat nooit betrokken is bij directe patiëntenzorg.

Tijdens mijn opleiding in Engeland heb ik gezien hoe het ook kan, en veel goedkoper. Bejaardenzorg is daar veel kleinschaliger en veelal particulier initiatief. Iedere gediplomeerde verpleegkundige kan er een bejaarden­huis runnen. Veelal zijn dit rijtjeshuizen of villa’s in de wijk met een aantal een- en tweepersoonskamers met douche en toilet en een gemeenschappelijke ruimte waarin wordt gegeten en gerecreëerd.

Elk tehuis heeft een kleine vaste staf van verzorgenden, de regie en verpleegkundige taken worden gedaan door het hoofd dat meestal ook de eigenaar is van het pand. Iedereen in Engeland die een verzorgingshuisindicatie heeft, krijgt een vast bedrag per maand dat wordt uitgekeerd aan het tehuis waar de persoon woont.

Dat bedrag is kostendekkend. Alle tehuizen worden met enige regelmaat gevisiteerd en krijgen en behouden hun licentie als ze aan de landelijke voorwaarden voldoen (kwaliteit huisvesting, brandveiligheid, bekwaam personeel et cetera) en binnen een bepaalde tijd verbeterpunten hebben aangepakt. Op deze wijze wonen bejaarden werkelijk in een woonwijk tussen wijkgenoten van alle leeftijden.

Al met al kleinschalige zorg in de wijk die vaak door een kleine vaste staf wordt uit­gevoerd. De verzorgenden kennen de bewoners goed, zonder dat allerlei duur kantoorpersoneel en extra kantoren noodzakelijk zijn en zonder omgeschoolde (verpleeg)huisartsen.

Waarom kan dit in Nederland niet?

Emmen, oktober 2007

C. Rietsema, huisarts