Het blijft kwakzalverij (3)

Renckens bekritiseert in zijn artikel (MC 26/2006: 1074) de therapie voor het complex regio­naal pijnsyndroom type 1, die Ek en Van Gijn overnamen van de Macedonische mevrouw Shinka. Hij doet dit aan de hand van een casusbeschrijving (n=1) van Mezger, die hij uiteraard nooit zelf heeft ontmoet (Mezger is in 1909 overleden). Een, laten we zeggen, anekdotische manier van argumenteren die mij verbaast van de voorzitter van een pro-wetenschappelijke vereniging.

Nadat hij een lezenswaardige biografie heeft gegeven van Mezger, volstaat de kleinste paragraaf van zijn artikel om de link met mevrouw Shinka te leggen: beiden zijn kwak­zalvers. Omdat ze 1. niet publiceren, 2. supranationale roem genieten en 3. er geen plausibele verklaring is voor het werkingsmechanisme.

Dat laatste argument is onwetenschappelijk. Slechts het (placebogecontroleerde) resultaat telt, net als in de westerse geneeskunde. Hier begrijpen we ook niet altijd hoe een bepaalde therapie werkt, maar we nemen wel genoegen met het feit dát de therapie bewezen werkzaam is (zie bijvoorbeeld Rutten en Jansen, MC 2000 (55); 7: 253-6).

Het tweede argument is op zich juist een pre. Supra­nationale roem is immers een teken van verdienste, in ieder geval als zodanig erkend door de patiënten. Ik zie niet in waarom het een tegenargument is.

En dan ten slotte het eerste argument: ze publiceren niet. Inderdaad, het betreft een getalenteerd therapeut die niet kan beargumenteren waarom haar methode werkt. We hebben het hier dus over iemand die een bijdrage levert aan het leven van vele patiënten en bovendien mogelijk een bijdrage aan de medische wetenschap door een nieuwe techniek te poneren. Valt het iemand anno 2006 kwalijk te nemen geen homo universalis te zijn? Ieder zijn vak: zij poneert een behandeling en Ek en Van Gijn gaan nu proberen de werking ervan te objectiveren.

Maastricht, juli 2006

Arend Hamming, co-assistent