Geweld in gezinnen gezien

Huisarts Bijl schrijft in haar stuk (MC 5/2008: 187) terecht dat de hulpverleners rond een gezin te weinig rapporteren aan de huisarts. Bovendien kijken ze vaak alleen naar het betreffende kind of de ouder. Een goede huisarts heeft overzicht over een gezin, hoewel dat bij gezinnen met meer dan één probleem niet altijd het geval is. Terecht merkt Bijl ook op dat huisartsen zich vaak verschuilen achter hun beroepsgeheim en geen informatie willen geven. De nieuwe strengere meld­code kindermishandeling verbetert dit mogelijk. Ook de toekomstige Verwijsindex Risicojongeren belooft de  relevante informatie bij elkaar te brengen, al is nog onduidelijk hoe.

Bijl merkt op dat de huisarts een coördinerende rol kan spelen. Zoals ze zelf al schreef - en ik als kinderarts ook ervaar - ben je uren bezig met een gezin waar geweld een rol speelt. De vergoeding van de DBC-kindermishandeling/huiselijk geweld staat daarmee niet in verhouding. Een coördinerende huisarts (besprekingen organiseren, verslaglegging verzorgen, telefoontjes plegen, hulpverlening op gang krijgen et cetera) houdt ook nauwelijks tijd over voor zijn andere patiënten.

Ik denk dan ook dat het een utopie is. Ik denk dat één van de hulpverleners de coördinerende rol op zich moet nemen. Deskundigheid, invoelend vermogen, sociale vaardigheden  en doortastendheid zijn de gewenste eigenschappen. Bij het coördineren van de basiszorg kwetsbare kinderen bij een psychiatrische ouder (BKK) is dat goed geregeld. En ook Kindspoor is een voorbeeld van goed lopende hulpverlening bij huiselijk geweld.

(Jeugd)artsen bij (Bureau) Jeugdzorg, die de wegen naar ziekenhuizen, psychiaters en huisartsen weten te vinden en een lichamelijke inschatting kunnen maken van het kind, zouden de rol van coördinator op zich kunnen nemen. Tot nu toe zijn er echter nauwelijks tot geen artsen bij BJZ. Misschien iets om over na te denken.

Leiden, februari 2008