Geen plaats voor zwarte dokters

Als zwarte dokter is uw artikel geen eye-opener; sinds de start van mijn carrière in 1990 word ik hiermee geconfronteerd (MC 8/2009: 316). Ik spreek regelmatig lotgenoten uit België, Duitsland, Engeland, Zuid Afrika, Australië, Amerika en ja, ook uit ons Nederland. Ook hier is niet aan te tonen dat zwarte dokters slachtoffer zijn van discriminatie, ook hier beseffen mensen niet dat ze discrimineren. Niet alleen patiënten, maar ook collega’s, opleiders en managers.

In de afgelopen 18 jaar heb ik drie keer meegemaakt dat een patiënt mij niet moest vanwege mijn huidskleur. Dat deed me eigenlijk niets – verwijzen die zielenpiet en klaar ermee.

Erger zijn de achterdochtige blikken als je binnenkomt, het meekrijgen van het uniform van de schoonmakers op je eerste werkdag, de vraag of je Nederlands spreekt, of je in Nederland bent opgeleid, ‘Hoe lang doet u dit al?’, ‘Bent u dokter?’, ‘Is de baas van de afdeling er ook?’.

Ook hier moet je twee keer beter zijn dan de rest. Vanwege je kleurtje val je overal op. Men onthoudt elke misstap van je veel beter dan die van de ‘grijze massa’; men heeft geen oog voor de cultureel bepaalde manier van ‘coping’.

De middelmaat regeert in ziekenhuizen, maar wij kunnen geen middelmaat zijn. Vanaf de middelbare school hebben we moeten knokken om tot de besten te horen, anders kreeg je geen kans.

Begrijp me niet verkeerd; ik en mijn lotgenoten zijn niet zielig, knokken zit in ons systeem, anders waren we er niet gekomen. Die mentaliteit dragen we over op ‘onze’ jeugd. Ik preek regelmatig voor eigen parochie, spoor ‘onze’ jongeren aan om vooral te excelleren, mijn motto is: ‘wat je ook doet, be the best, daar kan geen enkel vooroordeel tegenop’.

Lelystad, februari 2009
M. Merhai, echtgenoot, vader, anesthesioloog, docent, letselschadeadviseur, vechtsportinstructeur en nog vijf andere functies