Geef Jomanda van jetje

Zeggen dat Jomanda geen schuld treft omdat Millecam er zelf voor koos niet naar haar artsen te luisteren, is flauwekul. Je hoeft daarbij niet te vervallen in een paternalistisch betoog over patiënten die niet weten wat goed voor ze is, of dat mensen soms moeten worden beschermd tegen zichzelf. Dat je in geval van een ernstige diagnose en serieuze ingrepen soms rare gedachten oploopt, staat als een paal boven water. Ik ben nuchter van aard en immuun voor kwakzalverij, maar ook ik heb in het ziekenhuis, aan de vooravond van mijn amputatie, meermalen gedacht: ‘kind, je kúnt weg, je hóeft het niet te laten doen, pak je spullen en vlucht!’ Of, als ik weer eens met mijn borst lag vastgeklemd in een apparaat: ‘oh, me nu los te rukken, opdat die borst met al z’n kanker achterblijft en ik kan wegrennen’.

Natuurlijk wilde Millecam geen kanker hebben. Natuurlijk was Millecam bang. En evenzo natuurlijk mag Millecam, als ze weet dat ze kanker heeft, besluiten dat ze geen chemo wil, geen amputatie, geen medische soesa aan haar lijf. Of u of ik dat verstandig van haar vinden, doet er werkelijk geen sikkepit toe. Juist dat Millecam daar het laatste woord over heeft en anderen haar niet mogen dwingen tot wat zij niet wil, is de kern van ons zelfbeschikkingsrecht.

Wat niet mag, is iemand voorliegen. Wat zeker niet mag, is een medische diagnose stellen als je daartoe niet bent gekwalificeerd. Dat nu is precies wat Jomanda deed. Ze hield Millicam voor dat ze geen kanker had, vertelde dat haar artsen het bij het verkeerde eind hadden. En wat mij betreft mag ze daarvoor door een rechter flink op haar vingers worden getikt.

Het is niet de eerste keer dat Jomanda op dergelijk gekonkel wordt betrapt: Millecam is geen opzichzelfstaande zaak. In 2000 speelde iets vergelijkbaars: Jomanda had toen op haar website een recept van salie, honing en levertraan staan. Ze claimde dat je, door dat te gebruiken, van kanker kon genezen. Het stond er zelfs nog maandenlang nadat ze, onder druk van een rel in de kranten, had beweerd dat recept te hebben verwijderd.

In 1995 deed Jomanda ferme uitspraken over aids: ze adviseerde patiënten af te zien van reguliere behandeling en zei te experimenteren met een kleine groep hiv-geïnfecteerden: ‘Sinds ik ze iedere week behandel, functioneren ze normaal in het dagelijkse leven en ondervinden ze vrijwel geen gevolgen van hun infectie,’ zei ze. ‘Ik moet daaraan toevoegen dat ik beduidend meer succes heb met mensen die geen AZT slikken. Ik dwing niemand om te stoppen met zijn medicijnen. Dat is ieders eigen beslissing. Ik vertel ze alleen dat ik nou eenmaal de ervaring heb dat aids beter is te behandelen met homeopathie en handoplegging dan met zware medicijnen.’ Dat lijkt me toch een ferm advies om je uitsluitend tot Jomanda’s arsenaal te beperken.

We zouden zulke zaken niet alleen van de rechter moeten laten afhangen. Waarom pakken oncologen en aidsdeskundigen de handschoen die Jomanda hun zo dikwijls in het gezicht smijt, niet vaker op? Telkens weer refereert ze aan ‘artsen die haar inzichten hebben bevestigd’. Vraag haar om hun namen en adressen, en verbied haar anders om dergelijke uitlatingen te doen. Word boos over die smadelijke verhalen over AZT die Jomanda de wereld instuurt (volgens haar ‘verkoolt het als het ware je ingewanden’). Laat uw vak niet zo besmeuren en wijs erop hoe vilein het is dat iemand uw patiënten zoveel angst aanpraat.

Karin Spaink

PDF van dit artikel

Lees alle MC-columns van Karin Spaink in het dossier

De andere kant