Eigenlijke hulpvraag

Huisartsen zijn gewend om in de spreekkamer te vragen naar de eigenlijke hulpvraag van de patiënt. Dan is het wel vreemd dat in de richtlijnontwikkeling de bijdrage van de patiënt beperkt is. Waarom moet de huisarts op basis van zijn contact met en de input van de patiënt gemotiveerd afwijken van de richtlijn en bevat de richtlijn zelf nauwelijks (implementatiebevorderende) input afkomstig van patiënten?
Heeft dit te maken met een voorkeur voor harde cijfers of kwantitatief wetenschappelijk onderzoek en het achterblijven van kwalitatief onderzoek?