Een vrolijk stel

Het is een leuk jong stel dat onverwacht op mijn spreekuur komt. Ze staan op een camping met een caravan. Ze zijn onbevangen, erg vriendelijk en doen me denken aan mijn eigen kinderen. Hij is een blonde jongen van ongeveer 20 jaar, zij is iets jonger. Hij heeft het uiterlijk van een Germaanse god, zij is donkerblond en een beetje mollig. Ze laten me weten dat ze het erg op prijs stellen dat ze langs mogen komen. We lachen samen wat omdat ze de weg in deze vreemde stad niet konden vinden.

Ze zijn hier op doorreis, zeggen ze, want ze trekken met hun oude caravan door het land. Vandaag zijn ze aangekomen, morgen willen ze door richting Zeeland, naar hun ouders. Ik moet naar haar buik kijken, want die doet zoveel pijn. Vrolijk lachend gaat ze liggen op de onderzoeksbank en schuift haar T-shirt omhoog.

Ik heb genoeg obstetrische ervaring om te voelen dat ze zwanger is. En niet zo maar een beetje zwanger maar al heel ver. De pijn in haar buik is daarmee verklaard. Ik vraag of ze zwanger zou kunnen zijn. De verbazing is niet geveinsd. De stemming is de spreekkamer slaat om. Ze is in paniek en gaat hartverscheurend huilen. Hij neemt haar in zijn armen en laat weten dat alles goed gaat komen. De regelmatig harde pijnlijke buik wijst erop dat ze in partu is. Ik bel de gynaecoloog en leg de situatie uit.

Ze mogen komen. Ik vertel waar ze zich moeten melden en we nemen vriendelijk afscheid.

Een week later ligt er een brief van de GGD-arts waarin deze schrijft dat er in de bosjes niet ver van de camping een dode pasgeborene is gevonden. Het is een brief aan alle huisartsen, met de vraag of wij een zwangere vrouw hebben gezien die hiermee te maken zou kunnen hebben. Het voorval van een week geleden komt bij me boven. Van de assistente van de gynaecologen begrijp ik dat het stel daar nooit is geweest.

Ik heb niet gereageerd op de brief.

Jaap Brienen, huisarts

Lezersbijdragen Misdaad in (uw) praktijk