Een hypo van de stress

Aangezien ik val als een blok beton, niet zozeer vanwege mijn postuur maar vanwege mijn angst voor het vallen, zijn we eigenlijk pas sinds kort enthousiast over skiën. Dit is de derde keer dat we op de latten staan. Ditmaal in Saalbach in Oostenrijk. De natuur straalt rust uit en de bergen macht.

Insuline bevriest bij een temperatuur onder nul dus dat betekent dat de pomp in een klittenband om Kirans smalle middel hangt. Ook de toevoerlijn van de pomp moet tegen vorst worden beschermd. Dat is eigenlijk helemaal niet zo moeilijk. Wel blijkt bij het wisselen van de naald dat we vergeten zijn de insuline uit de koelkast te halen en in de pomptas te stoppen. Stik… We zijn even allemaal van slag.
Gelukkig komt de rust terug als ik me realiseer dat de hoeveelheid insuline in zijn pomppatroon voldoende is voor zeker twee weken, en we maar een week weg zijn. Op het insulinepatroon kunnen we gewoon een nieuwe lijn met naald  schroeven en de pomp de lijn laten doorspoelen. Hakuna matata.

Tijdens het skiën ben ik continu de bezemwagen om er zeker van te zijn dat Kiran niet ergens met een hypo in de sneeuw ligt. Hij mag ook niet alleen op pad, met uitzondering van de oefenpiste waar hij continu in het vizier is. Gelukkig ervaart hij het zelf niet als een beperking, maar voor mij voelt het ongemakkelijk. Aan de ene kant moet ik hem, gezien zijn leeftijd, meer loslaten. En zonder diabetes zou hij nu ook echt meer vrijheid krijgen. Aan de andere kant is de angst voor een hypo, door alle inspanning en warmte, continu aanwezig. Het plezier dat we hebben wordt daar absoluut niet door verminderd; we zijn alleen meer op onze hoede.

In plaats van een hypo worden we op 1500 meter hoogte tijdens de lunch bij een Alm getrakteerd op een glucose van 24,6. Als Kiran wil corrigeren voor deze suiker geeft de pomp ‘verstopping’ aan. Op het toilet pakt hij zich uit en spuiten we de lijn door. Dat gaat goed. Bij aankoppelen lukt het – bij de vierde poging – om te bolussen zonder de melding verstopping te krijgen. Ook het bolussen voor de lunchkoolhydraten lukt.

Eenmaal beneden prikt hij nogmaals en blijkt zijn glucose te zijn doorgestegen. Hij heeft er helemaal geen last van, maar we besluiten toch om terug te gaan naar het hotel en alles te wisselen, met uitzondering van het insulinepatroon. Twee uur later is zijn glucose 8,4. De kinderen opteren dan voor de rodelbaan en hebben de grootste lol met zijn tweeën op de slee.

Als we op de één na laatste dag een voor ons doen steile helling afskiën, raakt Kiran ineens in paniek en durft hij niet verder. In alle rust probeer ik hem naar beneden te begeleiden en na twintig minuten paniek staan we bijna weer onderaan de piste als hij ineens lijkbleek wegtrekt en zegt dat hij een hypo heeft. We meten niets, daar midden in de sneeuw, en terwijl hij in de sneeuw gaat liggen pak ik de rol Dextro uit mijn rugzakje. Hij eet er vier op en voelt zich snel beter. Even later wil hij er nog twee. 
Hoewel stress meestal een verhoging van de glucose geeft, geeft dit bij Kiran vaak juist een hypo. Mijn theorie is dat hij het door de stress erg warm krijgt, waardoor de insuline beter gaat werken. Een dubbelblind  gerandomiseerd onderzoek zit er natuurlijk niet in, maar zou het niet interessant zijn om te kijken of er meer diabeten zijn die bij stress juist een hypo krijgen in plaats van de bekende hyper?

Lees alle columns van Sandra Bijl