Een hete lente met een visie (2)

Op het hoofdredactioneel ‘Een hete lente met een visie’ (MC 14/2002: 527) van Ben Crul wil ik graag reageren. Als bij de huisartsen de praktijkonkosten niet in de tarieven worden gecompenseerd, als het inkomen al jaren niet is bijgesteld, als de huisvestingskosten en vele ander vaste lasten oplopen, als vele duizenden huisartsen in de sores zitten omdat de financieel-economische basis van hun toko ernstig ondermijnd is, kom dan niet aanzetten met een vrijblijvende en oppervlakkige vraag: ‘Zou er ook nog ergens over de inhoud van ons dierbare vak worden gesproken? Over andere randvoorwaarden dan financiële?’

De brandstof waarop artsen blijkbaar functioneren, is niet geld, geld, geld, maar het enthousiasme voor hun vak, hun betrokkenheid bij medische zorgverlening. Als je rijk wilt worden, moet je een ander vak kiezen. Maar kijk om u heen en constateer de realiteit: een schatrijk land met een in elkaar stortende gezondheidszorg. Oorzaak: menselijke (politieke) keuzes.

Crul heeft gelijk: we blijven bezig. Het is net als bij een ernstig zieke patiënt. De tijd dat je bezig bent met het verbeteren van de toestand van de patiënt, is niet het primaire criterium van je handelen. Dat wij nu al enkele jaren strijd leveren voor de overleving van ons ‘dierbare vak’ weerhoudt ons er niet van om door te gaan. Pas als we zien dat de patiënt opknapt, kunnen we voor onszelf weer een rustperiode organiseren. Om na te denken over de inhoud van ons ‘dierbare vak’.

Of wij wel of niet serieus worden genomen c.q. of wij de gelden krijgen uitbetaald waar wij recht op hebben en die nodig zijn voor een gezonde praktijkvoering, zal de duur van onze strijd bepalen.

Alphen aan den Rijn, april 2002