Een fors kind

Het was 1994 en ik was nog volop verloskundig actief als huisarts in een klein dorp. Ik teerde daarbij op mijn voorbereiding als tropenarts en een aantal waarnemingen voor verloskundigen. Mijn overtuiging van de meerwaarde van een thuisbevalling maakte de relatie met de lokale gynaecologen er niet beter op. Echo’s vroeg ik alleen op strikte indicatie aan, want ze hielden het risico in dat zwangeren zonder enig overleg werden overgenomen door de tweede lijn.

Mevrouw H. was bij mij onder controle omdat ze niet terug wilde naar de vroedvrouw uit het naburige dorp. Die had haar melding dat de baring echt was begonnen de vorige keer niet serieus genomen en arriveerde pas nadat oma een prachtige kleindochter had opgevangen. Ik nam het risico dat het ziekenfonds mijn verloskundige zorg niet zou vergoeden en voorspelde bij deze tweede zwangerschap een fors kind.

Toen de heer H. enkele weken voor de uitgetelde datum ’s ochtends vroeg belde met de mededeling dat er lichte weeën waren, besloot ik toch maar direct te gaan kijken. Op de slaapkamer trof ik mevrouw H. in bed terwijl ze haar dochtertje een jasje aantrok. Haar moeder, die de eerste partus had gedaan, stond naast het bed en zou het meisje meenemen naar haar huis. Op hetzelfde moment diende zich een heftige perswee aan. Ik kon nog net mijn handschoenen aantrekken om een mooi roze mannetje aan te pakken en op de buik van zijn moeder te leggen.

Het was me nog niet opgevallen dat hij met zijn 2700 gram veel lichter was dan verwacht, toen zich opnieuw een perswee voordeed. Dat zal de placenta al wel zijn, dacht ik. Maar een hand op haar buik deed mij ineens iets anders vermoeden. ‘Nog één?’, vroeg oma mij zachtjes. De heer H. was inmiddels ook op de slaapkamer gearriveerd en keek mij en zijn vrouw verbaasd aan.

Er spookte van alles door mijn hoofd. ‘Hoezo geen echo’s?’ ‘Hoe ging een stuitbevalling ook alweer?’ ‘Gaat me dit een aanklacht kosten?’ Ik had als agnio ooit een versie en extractie gedaan op de tweede van een tweeling. Bij toucher ontdekte ik gelukkig dat het een hoofdligging was, en met de doptone hoorde ik goede harttonen. En jawel, enkele minuten later kwam er een flink broertje bij, 3250 gram en blakend van gezondheid.

‘Heb je nog een plaatsje vrij daarboven’, vroeg ik mevrouw H. Ze antwoordde: ‘Dit heb ik nou altijd zo graag gewild, een tweeling. En ik ben blij dat je het niet wist, want dan had ik naar het ziekenhuis gemoeten…’

Gerard Molleman, huisarts

• Meer lezersbijdragen Bijzondere bevalling