Doof, blind en moederziel alleen
Plaats een reactieDen Hartogh stelt dat lijden op hoge leeftijd door functieverlies even existentieel en ondraaglijk kan zijn als het lijden van terminale kankerpatiënten (MC 49/2010: 2655). De beoordeling van een euthanasieverzoek op deze gronden zou niet anders zijn dan bij terminale patiënten. Ook het KNMG-conceptstandpunt brengt dit tot uitdrukking.
Het gevaar van deze benadering is dat artsen vooral zien wat deze ouderen niet meer kunnen. Ik bekijk
liever welke mogelijkheden zij nog wél hebben. Recentelijk was ik betrokken bij een euthanasieverzoek van een licht-dementerende 94-jarige man, voormalig hoogleraar geschiedenis. Hij was erg alleen, kon moeilijk lopen, begreep zijn eigen boeken niet meer en was wanhopig over zijn lege dagen. De huisarts vond het een invoelbare vraag, hij zou zelf zo ook niet zijn laatste dagen willen doorbrengen. Aan mij, specialist ouderengeneeskunde, de vraag om de wilsbekwaamheid van de patiënt te bepalen. Doorvragend bleek dat zijn dagen vooral ondraaglijk leeg waren doordat hij de muziekapparatuur niet meer kon bedienen. Met oefeningen van een ergotherapeute en een stickersysteem lukte dit weer. Ook ging dagelijks een vrijwilliger met hem wandelen. Hij heeft euthanasie nooit meer ter sprake gebracht.
We zijn als medici verplicht om ons tot het uiterste in te spannen voordat we overgaan tot een euthanasieprocedure. Huisartsen hebben vaak onvoldoende tijd en kennis van de complexiteit van functionele achteruitgang van ouderen om de vraag achter een euthanasieverzoek in te schatten. Projecteren zij zonder deze kennis niet sneller hun eigen huiver voor het verval op hun patiënten? Een specialist ouderengeneeskunde kan bij uitstek de huisarts ondersteunen.
Arnhem, januari 2011
Ester Bertholet, huisarts en specialist ouderengeneeskunde i.o.
- Meer brieven
- Er zijn nog geen reacties