Dodelijke wurggreep
Plaats een reactieFantastisch, zoals Ben Crul, hoofdredacteur van Medisch Contact, op lekker sarcastische wijze de mogelijk zorgelijke bronnen van het echec van onze intramurale gezondheidszorg wist te typeren: ziekenhuisbestuurders in een old boys network, met inkomens boven de Balkenende-norm (
).
Daaraan zou ik willen toevoegen: met wellicht buitengewoon interessante afvloeiingsregelingen c.q. gouden handdrukken bij overbodigheid, wat daarvan ook de oorzaak moge zijn. Dat alles naar aanleiding van het in 2006 tegen een faillissement aanleunende Slotervaartziekenhuis, dat thans, in handen van een goede, zelfbewuste ondernemer (in dit geval: een vrouw van Turkse afkomst en dus ook nog allochtoon) met winst draait.
Dit mede dankzij een aantal specialisten, die eerst de patiënt en daarna de organisatie centraal stellen en primair niet hun eigen beurs en dwaze eigendunk. Nu nog meer van die ondernemers, die met overwegend kleinschaligheid de intramurale ziekenzorg weer terugbrengt op de plaatsen waar die hoort te zijn: om de hoek.
Enkele grote centraal functionerende ziekenhuizen, zoals natuurlijk de academische en enkele andere grote ziekenhuizen, kunnen dan voor het grote diagnostische en therapeutische werk als zon in het zonnestelsel blijven fungeren. Maar dan graag óók met een sterk ingeperkt management, inhoudelijk gebaseerd op kennis uit medische ervaring. Op een opengetrokken blik managers made in Nijenrode, Holland, zitten wij echt niet langer meer te wachten.
Noordwijk, juli 2008
A.J.M. Schipperijn, gepensioneerd internist
- Er zijn nog geen reacties
