Digitaal exhibitionisme

Veel berichten op Twitter en Facebook vallen voor mij in de categorie ‘digitaal exhibitionisme’. Waarom zou ik moeten weten dat X net uit bed is en nu aan een dubbele espresso nipt? Het verbaast me ook dat de wal het schip nog niet keert; er zijn inmiddels genoeg voorbeelden van nare gevolgen van zinloze tweets. Ook zorgverleners zijn er hun baan door verloren (zie blz. 2210).Het in mijn ogen mindere aspect van social media weegt niet op tegen de kracht van virale verspreiding. Dit themanummer geeft mooie voorbeelden als MijnZorgnet  (blz. 2184) en de bloeddonoractie dankzij een per ongeluk verstuurde tweet (blz. 2210).

Ook Medisch Contact draait, met zo’n 3000 volgers op Twitter, een LinkedIn-groep met 400 leden en natuurlijk een Facebook-pagina en YouTube-account, volop mee (zie blz. 2206). De website is prima te bekijken op iPad. En dankzij een multiplatformplayer is het wekelijkse online journaal (blz. 2206) dat we vanaf oktober uitzenden ook zonder Flash te zien.

De consequenties van social media zijn overal in de maatschappij merkbaar en dus ook in de gezondheidszorg. Moet je daar als zorgverlener aan meedoen? Niet per se, maar wie zich eraan waagt, zal zien dat er ergens online een community is die bijzonder nuttig, interessant of eenvoudigweg erg leuk is. Het geeft sowieso inzicht in de leefwereld van de jongere patiënt of collega. Onze artsen in spe hebben het niet over ‘nieuwe media’. Uiteraard vraagt de precaire relatie tussen arts en patiënt om zorgvuldige omgang met social media.

Want mag je op een Facebook-pagina kijken of je vermoeden klopt dat een van je patiënten sociaal aan het ontsporen is? Het is, net als bij de invoering van elke nieuwe techniek, even zoeken. In 1994 publiceerden we een artikel over de risico’s van e-mail en in 2002 over de gevaren van internet. Illustratief: de verzekeraar van Harvard Medical Institutions heeft richtlijnen voor patiëntcontact via telefoon, fax, e-mail, en internet. Rijnstate heeft er een voor social media (zie blz. 2210). Het antwoord op de vraag over Facebook staat niet in de vuistregels. Wellicht helpt de volgende vraag: is het bekijken van openbare online informatie te vergelijken met een reële situatie tijdens consult of huisbezoek en hoe zou je in een dergelijke situatie handelen? De virtuele wereld ligt immers niet in een parallel universum. Het is hier.

Evert Pronk

www.twitter.com/medischcontact