De moeizame weg naar erkenning

De reportage van Ingrid Lutke Schipholt (MC nr. 33/34/2000, blz. 1138) over hier verblijvende buitenlandse artsen, niet afkomstig uit de EU, maakt duidelijk dat de gedachte dat het in Nederland eenvoudig is om aan de slag te kunnen, niet klopt. Dat is een winstpunt.

De Wet BIG stelt de niet-onredelijke eis dat werkers in de gezondheidszorg vakbekwaam zijn. Jammer is dat de betrokkenen de problemen die dat uitgangspunt oplevert, voornamelijk aan bureaucratie toeschrijven. Ten onrechte. Het Bureau Buitenland van VWS heeft een brochure doen uitkomen in het Nederlands en in het Engels (‘Working in the Dutch Health Sector’) waarin de, in wezen eenvoudige, procedure glashelder wordt uiteengezet. Deze brochure is bij alle daarvoor in aanmerking komende instanties, zoals asielzoekerscentra en Gemeentelijke Sociale Diensten, bekend, en wordt op aanvraag toegestuurd. De procedure en de Wet BIG zijn op dit terrein zeker voor verbetering vatbaar, maar niet onduidelijk.

Een gegeven is het hoge niveau van de opleidingen in de Nederlandse gezondheidszorg, zeker in vergelijking met de landen waaruit onderhavige buitenlandse diplomahouders veelal afkomstig zijn. Of een ruimhartiger investering in bijscholing van buitenlandse collegae aan de orde is, is een politieke beslissing waarvoor de nog in nevelen gehulde beleidsnotitie de grondslag moet leggen. Het zal moeilijk zijn deze bijscholing af te ronden met een diploma dat algemeen gelijkwaardig wordt geacht aan dat van een Nederlandse opleiding.

De veronderstelde ondercapaciteit van Nederlandse opleidingen berust op vigerende beleidsbeslissingen op het gebied van onderwijs en volksgezondheid. Eventuele daaruit voortkomende tekorten in de behoefte mogen geen aanleiding zijn de lat van vakbekwaamheid wat lager te leggen. Er valt beter te leven met een tijdelijk tekort aan beschikbaarheid dan met een tekort aan kwaliteit, dat langer duurt en dieper ingrijpt.

Meer duidelijkheid vooraf, in de vorm van een theoretisch en praktisch examen in alle daarvoor in aanmerking komende beroepen, zou veel latere teleurstelling voorkomen. Deze objectieve toetsing zou tevens de basis kunnen vormen voor een op de geconstateerde tekorten toegesneden opleiding. Om die reden zou de Commissie Buitenlandse Gediplomeerden Volksgezondheid (CBGV) wat de artsen betreft de voorkeur geven aan een beleidswijziging die de procedure begint met een examen, overeenkomstig één van de aanbevelingen in het rapport-Maastricht.

Den Haag, september 2000

Dr. J.W. Merkelbach, voorzitter CBGV