De macht van het CIZ

Het wedervaren van de (gefrustreerde) collega die het praktijkperikel schreef (MC 6/2009: 238) over het Centrum indicatiestelling zorg (CIZ), is erg herkenbaar. Het CIZ is een bureaucratisch bolwerk waar een unieke patiënt verwordt tot een onherkenbare, maar keurig meetbare set criteria.

De beschreven patiënte, die in het verzorgingshuis woont, is voor ons (specialisten ouderen­geneeskunde) ook erg herkenbaar: zo zien wij er velen in verzorgings- en verpleeghuizen. Allemaal vallen ze in ZZP 5, want ZZP 7 is voor een andere (nog intensievere) categorie cliënten (overigens maakt het in dit overgangs­jaar nog niet zoveel uit in welke ZZP-categorie een cliënt valt, want de pot met geld wordt er nu niet anders van). De benoemde zorghandelingen zijn overigens het minste probleem, veel meer missen we in de systematiek de waardering voor aandacht en ondersteuning bij het ‘leven van het leven’ als mens met dementie.

Om mijn collega toch een lichtpunt te bieden de volgende suggestie: bel in voorkomende gevallen niet het CIZ, maar een collega uit het veld van de specialisten ouderengeneeskunde. En bel deze collega liefst niet pas als je met je handen in het haar zit, maar al ruim daarvoor.

Zo kun je gezamenlijk werken aan een bevredigender situatie voor cliënt, personeel en dokter – waar dan ook: in het verzorgingshuis waar de betreffende mevrouw al zo lang woonde of in de meer gespecialiseerde omgeving van het verpleeghuis. Dat helpt echt.

Vught, februari 2009
Jacobien Erbrink, specialist ouderengeneeskunde