De laatste dag
10 reactiesHet is mijn laatste werkdag op de spoed. De taart is op en ik ben traditiegetrouw met jas en al onder een koude douche gezet. De voltallige medische staf heb ik een hand gegeven en telkens dezelfde vragen beantwoord: ‘Ja ik ga het een paar maanden rustig aan doen, voorbereiden op de huisartsopleiding, verhuizen, ja zal wel even wennen zijn inderdaad, haha klopt die nachtdiensten ga ik niet missen, wat hebben we toch veel meegemaakt samen.’
Mijn handen jeuken om de dienstpieper in het rek te zetten, maar het lot beslist anders en laat de spoed nog één keer ontploffen. Een mevrouw met een naar gebroken pols, een man met een aortaklepstenose en een daverende astma cardiale, een uitgebreide geriatrische patiënt. Ik kijk op de klok, nog een uurtje. De beltoon van de dienstpieper (die ga ik niet missen) laat weer van zich horen. ‘Met Floor, van de spoed.’ Het is de dienstdoende huisarts: er komt een 90-jarige dementerende vrouw in shock onze kant op vanuit het tehuis naast het ziekenhuis. Achter mij gaat de deur van de teampost open en een bekende ambulanceverpleegkundige kijkt me aan met een blik die vaak niet veel goeds betekent. ‘Floor, mee, NU.’
Tijdens de opvang komt alles samen wat ik het afgelopen jaar geleerd heb. Deze mevrouw is duidelijk in diepe shock. Haar bloeddruk is niet te meten, ze is bleek en gemarmerd en perifeer koud. De lekkende verwijde aorta blijkt het probleem te zijn. Een probleem waar, in overleg met de specialist en telefonisch met de familie, niets meer aan gedaan gaat worden. Dit is haar laatste dag.
De verpleegkundige sluit de deur van de kamer en dimt het licht. We houden haar handen vast terwijl zij met haar duimen over onze handruggen strijkt en mompelt. Samen vegen we het koude zweet van haar voorhoofd. Kriebelen op haar rug omdat ze daar zo’n jeuk heeft. Iets morfine voor de benauwdheid. Zo wachten we tot haar familie arriveert.
Anderhalf uur later teken ik haar overlijdenspapieren. Ik gooi mijn witte jas weg, doe mijn klompen in mijn rugtas en lever mijn pas in. Afscheid is zwaar, telkens weer.
Jeanette Caljouw-Vos
huisarts, Ridderkerk
Hallo Floor,
Prachtig verhaal, jammer dat sommige collega's de essentie missen. Het gaat hier niet om het al dan niet insturen, maar om een zeer betrokken dokter, die een mens ziet en geen lekkende aorta.
@ collega Bron: en dat is het totaal nie...t relevant of je jeuk krijgt van morfine!
Ik ben blij, dat je hebt gekozen voor de huisartsopleiding, welkom als collega en ik hoop ook, dat je blijft schrijven.
Jan Sije Huismans
bedrijfsarts np, Zwolle
Maar wat mij betreft geen discussie hoe de schrijfster dit alsnog liefdevol opgelost heeft. Chapeau.
GJ Bonte
Neuroloog, Dalfsen
@Rombouts @Balwant-Gir In het ziekenhuis constateert men een lekkende aorta. Ik hoop dat het jullie niet ontgaan is dat mevrouw 90 is. Wat doet het er toe dat het ziekenhuisbezoek heeft geleid tot een diagnose? Patiente overlijdt. Zoals dat gebeurd b...ij een 90-jarige na een lang en hopelijk goed leven. Dit na een rit met de ambulance op een hel verlichte SEH. Knappe huisarts die een dergelijk beleid verdedigt als een goed beleid.
Mijns inziens is het niets anders dan de verantwoordelijkheid afschuiven. Men kan ook met de familie in gesprek gaan over het nut van een rit naar het ziekenhuis en onderzoek op de SEH. En dat dit zeer waarschijnlijk geen enkele consequentie heeft. Dat kost echt niet zo heel veel tijd, ik heb het zelf herhaaldelijk gedaan. En dan had patiente rustig in haar eigen omgeving kunnen overlijden. Maar blijkbaar is het aantrekkelijker om 112 te bellen en deze taak aan de artsen op de SEH over te laten.
K. Balwant-Gir
Huisarts, Rotterdam
Zo zijn de vraagtekens waar mijn reactie mee eindigt een smiley met knipoog. De overdracht was echter anders... ;))
K. Balwant-Gir
Huisarts, Rotterdam
@ collega Bonte: De werkdruk op de huisartsenposten is hoog. Als er geen eerder beleid met pt of familie is besproken dan moet je toch naar bevindingen handelen. Soms is het ook de vraag van familie om toch verder te laten kijken. Info die in dit art...ikel niet wordt gedeeld. Invulling geven aan bovenstaand casus is makkelijk gedaan, maar het zegt iets over de bril die je zelf op hebt! Oordeel pas als je alle info hebt. Het is altijd verleidelijk om meteen een oordeel te vellen, maar dan is de kans om de plank mis te slaan aanwezig. Of je specialist bent of huisarts, dat maakt niet uit. Ieder doet zijn/haar werk naar beste kunnen. Wij moeten allemaal in acute situaties een keuze maken. De ene keer verdient het niet de schoonheidsprijs en de andere keer vereeuwig je jezelf ermee, bij wijze van spreken dan ??.
Rombouts
Huisarts, Zevenaar
Bijzonder hoe snel een specialist toch weer een mening over een huisarts weet te ventileren onder aan dit artikel...
Hopelijk blijf je schrijven als je straks aan de 'andere' kant staat.. Als ik nu wel eens terug denk aan mijn meningen over huisa...rtsen toen ik zelf nog in witte jas rond liep schaam ik me wel eens diep.. Zo zonder ziekenhuisbedje, aanvullend onderzoek, kraakheldere diagnoses en heel team aan personeel is het echt anders.. ben benieuwd wat je daar over gaat schrijven...
GJ Bonte
Neuroloog, Dalfsen
Al verdient de huisarts hier geen compliment: Wat is er toch mis met een 90-jarige in shock gewoon in het tehuis palliatief te behandelen en daar te laten overlijden. Geen beste beurt...
GJ Bonte
Neuroloog, Dalfsen
Eens! Blijf schrijven!!
A O Bron
Longarts NP, Davos
Morfine is een belangrijke veroorzaker van jeuk (histamine release)
Oorzaak en gevolg in uw verhaal?
dolf algra
arts, commentator, opiniemaker, rotterdam
Al weer zo'n mooie sfeer tekening. Hopenlijk is dit niet de laatste blog van Floor Kamphuis. Dat zou erg jammer zijn, want ze heeft naast een scherp opmerkingsvermogen vooral ook een erg fraaie pen. Prachtig voorbeeld is de blog: Stilte voor de storm... - briljantje. Ik kijk uit naar de observaties vanuit de huisartsen opleiding.