De dokter doet hier alles zelf

Huisarts in Australië

In het kader van een sabbatical year werk ik als waarnemer in West-Australië. Op dit moment is mijn standplaats Wagin.

Wagin is een wat verlaten stadje van 2.650 inwoners, op zo'n 250 kilometer afstand van Perth, midden in de Great Southern Wheatbelt. Het vormt het kruispunt van de wegen van Perth naar Albany en Esperance. De enige bezienswaardigheid hier waarvoor de bussen met toeristen stoppen, is een reuzenram van fiberglas.

Wagin is een doorsneeplaats: brede straten, klassieke Australische huizen met golfplaten daken, en met asbestschuttingen afgezette tuinen. Het is nu zomer en al het groen is geel geworden. Dat kleurt heel fraai tegen de blauwe lucht. De temperaturen liggen tussen de dertig en veertig graden. Het heeft al maanden niet geregend. De boeren, zijn afhankelijk van regenwater en ze zijn er dan ook erg zuinig mee. Als het op is, halen ze water in de stad. Al het water wordt afgemeten gebruikt: maar eenmaal per week wordt de was gedaan en ook douchen gebeurt niet al te vaak, of bij familie in de stad. Ik begrijp nu waarom de mensen hier soms niet zo fris ruiken.

De oogst is de helft minder dan vorig jaar en ook de schapen brengen niet veel op. De boeren hebben dus weinig te besteden in de stad en zullen niet kunnen investeren in nieuwe machines. Dit heeft weer effect op de plaatselijke middenstand: nog meer lege winkels dan er al zijn. In het plaatselijke ziekenhuis hangt naast de posters van allerlei gezondheidsinstellingen een poster met de telefoonnummers van counselers die de boeren kunnen bellen als ze door de droogte in problemen komen.

Artsen die hier willen werken, zijn moeilijk te vinden. Het is hier erg eenzaam met collegaís op veertig kilometer afstand en je moet bijna altijd dienst doen.

De arts voor wie ik waarneem, zit hier nu een jaar. Er wordt alles aan gedaan om hem hier te houden: een nieuw, zeer fraai praktijkgebouw, en een huis en een auto die worden betaald door de overheid. Zijn taakomschrijving omvat onder andere het doen van operaties als appendectomieÎn, het reponeren van fracturen, sectioís, tonsillectomieÎn. Het plaatselijke ziekenhuis heeft dan ook een goed toegeruste operatiekamer. De operaties worden eens per twee weken verricht, in samenwerking met een arts uit een naburige plaats. De ene keer doet de een de narcose en opereert de ander en de volgende keer andersom.

De verpleegkundigen in het ziekenhuis vormen tevens de opvang buiten kantooruren. Wanneer ze het niet zelf kunnen afhandelen, word je gebeld. Ze hebben dan al een anamnese afgenomen, een ECG gemaakt en eventueel ander onderzoek verricht. Dit is een zeer efficiÎnte manier van werken. Het is een genot om kleine verrichtingen te doen, tijdens wat ze het lumps and bumps-spreekuur noemen. Samen met een verpleegkundige die alles voor je regelt, de draadjes doorknipt, etcetera.

Ook als waarnemer heb je het gevoel dat je met een team werkt. De praktijkmedewerkers, de verpleegkundigen in het ziekenhuis, de community nurse en de childcare nurse zijn allemaal zeer coöperatief.

Duidelijk heel anders dan in Nederland is het werk in de praktijk. De medewerkers doen alleen de receptie en administratief werk. Het declaratiesysteem geeft veel werk en de praktijk heeft dan ook een PIN-apparaat. De medewerkers hebben geen speciale opleiding, zoals de doktersassistente bij ons in Nederland. De consequenties daarvan zijn dat er mensen op het spreekuur komen die sinds een halve dag last hebben van hun keel of met een loopneus. Er is geen filter, en dat geeft een hoop onnodig werk.

Ook klein laboratoriumonderzoek wordt niet gedaan. Ik sta zelf zwangerschapstesten te doen en strips in urine te stoppen. Ook moet ik alles zelf opruimen, anders blijft het gewoon staan. Het valt allemaal onder medisch werk.

In afgelegen gebieden neemt de arts zelf bloed af voor onderzoek. Naast het bureau hangt een lijst met veelkleurige buisjes waar dan bij staat wat waar in moet en of het in de centrifuge moet. Je leert zo in ieder geval goed prikken en dat is weer handig voor het inbrengen van infusen. Aan het eind van de dag gaan de buisjes in de koelbox en worden ze achterop de Ute (kleine truck waarmee men van alles vervoert) naar het laboratorium gebracht. De uitslagen zijn er altijd de volgende dag.

De patiënten zelf zijn aardig en vinden het leuk een buitenlander te treffen die door hun land reist. Australiërs zijn namelijk zelf zeer reislustig.

B. Pater,

huisarts in Australië