De baard van Crul

Van mij hoeft MC’s hoofdredacteur Crul zijn baard niet te laten staan. (MC, 23/2008: 975) Wel zou hij er goed aan doen niet nog eens te bezwijken voor de aandrang om het publieke debat – in dit geval over embryoselectie – te voeren zonder deugdelijke argumentatie, maar met kwalificaties over mensen en gedachten die de MC kolommen niet waardig zijn. Aan deze aandrang vielen in de afgelopen weken rondom dit onderwerp meerdere leden van het journaille ten prooi.

Gezien de emotionele lading van het onderwerp is dat weliswaar niet bijzonder vreemd, maar daarom nog niet wenselijk. Het suggereert een tekort aan wederkerig respect voor de mening van de ander, hoezeer die ook devieert van de eigen mening.

Een toonzetting als die van de hoofdredacteur doet geen recht aan de - op zijn minst te overwegen - mogelijkheid dat het christelijk geloof en de daaraan gekoppelde ethische inzichten ook in het medisch discours redelijke en beargumenteerbare kanten heeft1, die je niet hoeft te delen om ze toch niet in een hoofdredactionele tirade aan de kant te schuiven.

Het publieke debat wordt in toenemende mate gevoerd aan de hand van emotionele casuïstiek, die bij ieder –terecht-- appelleert aan sterke (morele) gevoelens. De keerzijde  hiervan is dat argumenten of het spreken over een bredere context dan zo sterk contrasteert met de emotie dat het snel ervaren wordt als afstandelijk en kil en bij voorbaat een verdachte status krijgt . De NOVA uitzending van 30 mei was daarvan een sprekend voorbeeld. Het zou jammer zijn als ook in de medisch-ethische gedachtenvorming in onze beroepsgroep een dergelijke disbalans ontstaat.

Onze patiënten hebben recht op dokters met zowel weloverwogen standpunten als doorleefde empathie. Dat komt de patiënt ten goede, en hopelijk ook het maatschappelijk debat.

Rotterdam, juni 2008

Dr D. Mul, kinderarts

1.G. Buijs; Ned Dagblad 6 juni 2008