Crisis in de spreekkamer
Plaats een reactieOok bij deze crisis vliegt populisme door de ether als verklaring voor alle problemen. Hoe dichter opmerkingen komen bij de buitengrenzen van artikel 1 van de grondwet, hoe beter men het blijkbaar doet op de politieke bühne.
Als nog betrekkelijk jonge 38-jarige huisarts overkomt het me nu steeds vaker. Patiënten die gedurende een consult met verklaringen komen voor de malaise. Inhoudelijk volgen deze regelmatig het bekende geroep uit het politieke bedrijf. Vaker overschreeuwen ze zelfs dat met uitspraken als: ‘De meeste van die gekleurde types zijn te lui om te werken en roven onze uitkeringskas leeg, de rest steelt onze Nederlandse banen.’
De vertrouwelijkheid van de spreekkamer wordt misbruikt om opinies te spuien die spreken van vaak hevige, ongenuanceerde afkeer van bevolkingsgroepen. Natuurlijk gaat het vaak om machteloosheid van mensen die vrezen voor hun bestaan, maar er zijn grenzen.
De KNMG stelt dat patiënten bij hun artskeuze voorkeur mogen uitspreken voor een mannelijke of vrouwelijke arts, maar dat andere redenen niet kunnen worden geaccepteerd. Verder is duidelijk geformuleerd dat wij, als artsen, niet mogen discrimineren. Tevergeefs zocht ik echter naar een mening die ook de bovenstaande situatie omvat. Ik mis een, door de KNMG geformuleerde, bekrachtiging van artikel 1 van onze grondwet.
Ik mis dat ook, omdat we met de titel Medisch Contact rechtstreeks verwijzen naar het verzet van artsen in de Tweede Wereldoorlog. Verzet dat niet alleen voortkwam uit schending van de Nederlandse soevereiniteit maar in veel gevallen ook uit afkeer van de toenmalige discriminatie van bevolkingsgroepen.
En nee, ik denk niet dat je het geroep van sommige huidige politici met de Holocaust mag gaan vergelijken. Je kunt echter als organisatie, met een traditie als de KNMG, ervoor kiezen om elke vorm van discriminatie (ook de vorm in mijn spreekkamer) plechtig en categorisch af te wijzen.
Heel, juni 2009
Jula-Louise Vladár, huisarts
- Er zijn nog geen reacties
