Angst

In het hoofdredactioneel Angst (MC 20/2007: 843) stelt collega Crul dat artsen te angstig zijn om de donatievraag te stellen en hij hoopt dat dit snel verandert. Daarbij bestempelt hij emotionele en traditionele normen en waarden als flauwekul en stelt hij dat je niets hebt aan een dode onder de grond als deze zijn organen niet heeft afgestaan.

Ik kan mij voorstellen dat Crul, in zijn hoedanigheid als hoofdredacteur, zich geroepen voelt opiniërende hoofdredactionele bijdragen te schrijven en daarbij soms extreme standpunten inneemt. Toch vind ik zijn pleidooi voor de inzet van ‘alle denkbare middelen’ om meer organen voor donatie beschikbaar te krijgen, iets te kort door de bocht. Het kan niet zo zijn dat donatie een plicht is voor de poten­tiële donor en een recht van de recipiënt.

Ik denk dat het niet stellen van de donatievraag niet alleen met angst, maar ook met respect heeft te maken. Respect voor de overledene (en diens lichaam) en respect voor de gevoelens en wensen van de nabestaanden. Begrijp mij niet verkeerd: ik erken de nijpende kwestie van het tekort aan donoren en zie de noodzaak tot ingrijpen in. Maar dan wel op het juiste niveau en op de juiste manier.

Meppel, juni 2007

I.E. Waardenburg, aios verpleeghuisgeneeskunde