Afgedaan is écht afgedaan

Esther Pans en Tom Schalken bewijzen in hun zeer leesbare artikel ‘Afgedaan is écht afgedaan’ (MC 22/2004: 902) lippendienst aan de staatssecretaris en de KNMG in hun streven artsen te overtuigen van de absolute noodzaak om transparant te zijn in hun euthanatisch handelen en te melden.

Natuurlijk, de toetsing door de Regionale Toetsingscommissies (RTC’s) gebeurt met meer specialistische deskundigheid dan die van het OM vroeger, en kan dus bedreigender zijn. Maar toetsing behoort bij een professionele uitvoering van euthanasie. En, mits zij aan de criteria voldoen - en hoe breed die ook lijken, de meeste artsen weten heus wel wat daarbinnen past en wat niet - is er voor artsen geen reden om zich aan die toetsing te onttrekken.

Helaas trappen ook Pans en Schalken in dezelfde val als de staatssecretaris door het dalend aantal meldingen te koppelen aan een niet beoogd doel van de wetgever. Weliswaar relativeren zij dat in de voetnoot, maar wat in

‘s lezers brein achterblijft, is toch dat artsen nog steeds euthanasie toepassen, maar  minder vaak melden. Dat dus de meldingsbereidheid is afgenomen. Als je ervan uitgaat dat die bereidheid sinds 2001 niet is afgenomen (de signalen die ik daarover krijg, wijzen er zelfs op dat

er vaker wordt gemeld), betekenen de door de RTC’s ontvangen 1815 meldingen geen 3800 gevallen van euthanasie en hulp bij zelfdoding (Van der Wal en Van der Maas, 2003), maar zo’n 500 gevallen minder (uitgaande van 54% meldingen). Die 500 zijn heel goed te verklaren door het toegenomen aantal (terecht of niet terecht uitgevoerde) terminale sedaties.

Amsterdam, juni 2004