Acute zorg onderbelicht

Met belangstelling las ik het artikel over de afnemende aandacht voor traumazorg binnen de artsenopleiding (MC 5/2010: 205). Ik deel deze zorg.

Zelf ben ik opgeleid als huisarts (1978), zag in die tijd uiteraard veel traumata en stopte altijd bij ongevallen. Sinds oktober 1990 ben ik psychiater. Ik merk dat mijn kennis en vaardigheden tanend zijn. Om die reden stop ik nu met veel meer onzekerheid om mijn hulp bij een ongeval aan te bieden.

Een mooi voorbeeld is de foto bij uw artikel. Ik ben namelijk degene met het rode jack en de rugzak.

Ik was aan het schaatsen in de richting van Goudriaan, toen daar een vrouw (61 jaar) op het ijs lag. Zij was op haar nieuwe ‘kluun’-schaatsen met haar zoon aan het schaatsen en gevallen. Zij had alle tekenen van een collumfractuur. Vóór mij waren net twee ambulanceverpleegkundigen (zij kenden elkaar niet!) gestopt. Ik prees me gelukkig met hun deskundigheid. Nadat patiënte op jassen en onder een aluminium deken (heb ik altijd bij me) was gelegd, stabiliseerden zij het been van de vrouw dusdanig dat zij het minste pijn had. Ik voelde me zo veel onhandiger dan zij en verleende wat hand- en spandiensten.

Het duurde ongeveer anderhalf uur voordat de dienstdoende ambulanceverpleegkundigen per schaats ter plaatse kwamen. De dichtstbijzijnde weg was twee kilometer verderop. De vrouw kreeg goede pijnstilling en zij werd per schaatsende brancard naar de ambulance gebracht.

Behalve voor uw pleidooi voor goed onderwijs tijdens de opleiding als arts zou ik ook pleiten voor een herhalingscursus ‘traumatologie’ voor artsen die hier niet dagelijks mee te maken hebben. Als je niet (meer) regelmatig te maken heb met letsels, raak je je vaardigheden kwijt en neemt de onzekerheid toe. Oefening baart kunst.

Bennebroek, februari 2010
Jan van Zaane, psychiater

• Naar de Brievenrubriek