Een bizarre beslissing

Soms voel ik me als arts overgeleverd aan een collega bij het CIZ die mijn patiënt niet heeft gezien en niet kent en die een ZZP-indicatie moet toekennen.

In dit geval gaat het om patiënt X die eerder onder meer een rugoperatie heeft ondergaan, zich ondanks veel fysieke beperkingen nog net thuis kan redden, en die nu een iCVA heeft gekregen. Hierdoor ontstaat een hemiparese links. Na bijna twaalf weken revalidatie, stagneert de progressie zodat de man rolstoelafhankelijk blijft.

Andere ADL-zaken zijn uitgebreid met hem geoefend maar niet uitvoerbaar gebleken door een afunctionele linkerarm en -hand plus een slechte rompbalans. Hij kan zich niet zelfstandig en veilig verplaatsen.

Het doel na intensieve revalidatie is: functioneren op het huidige niveau onderhouden waardoor kwaliteit van leven behouden blijft.

Wat schetst mijn verbazing. Omdat het doel tot streefontslag blijft bestaan en er dus nog een ‘revalidatiedoel’ bestaat, de man geen cognitieve stoornissen heeft en dus kan alarmeren, krijgt hij geen ZZP 6-indicatie.

Deze patiënt heeft meer dan 4x per dag standaard thuiszorg nodig, waarbij een actieve lift vereist is. Want probeer maar eens je urine op te houden tot die vier keer dat er thuiszorg is en op commando te poepen. Of als hij zou alarmeren, zou hij 30 minuten moet wachten, voordat er thuiszorg is...

Kijkt het CIZ écht naar de patiënt of worden er blindelings regels opgevolgd? Straks zullen velen hierdoor ‘slachtoffer’ worden van ons zorgsysteem, waarbij mensen die niet meer thuis kunnen wonen en die ‘volgens de strengere regels van het CIZ’ te goed zijn voor een verpleeghuis eigenlijk naar de inmiddels verwijderde verzorgingscentra moeten kunnen.

Het enige wat rest voor mijn patiënt is bezwaar aantekenen tegen deze bizarre beslissing van het CIZ.

Ellen Kop, basisarts in de ouderenzorg, Delfgauw