Toni Erdmann & Je me tue a le dire

Ines werkt als consultant in de olie-industrie, en leidt een perfect geordend leven. Haar vader is een wat slordig in het leven staande muziekleraar, en in dat opzicht de volstrekte tegenhanger van zijn dochter. Of zijn dochter gelukkig is, is maar zeer de vraag; vader kan het zich eigenlijk niet voorstellen. En dus doet hij er alles aan om haar leven sjeu te geven door een personage te spelen dat zich narrig, clownesk en ontregelend haar professionele en sociale leven binnendringt: Toni Erdmann – tevens de titel van de film. Dit is in een notendop de premisse van een film waarin op een onnadrukkelijke, schitterend uitgespeelde manier een reeks op het eerste gezicht nogal zware thema’s wordt aangesneden: familie waarvan je nooit helemaal loskomt, vrouwen werkend in een uitgesproken mannenwereld, de uitwassen van het moderne kapitalisme, het in menig opzicht belachelijk gewichtige consultancyvak, vrijheid en rebellie versus conformisme en carrièrezucht. Het moderne leven als een maskerade, dat je alleen kunt blootleggen door zelf – letterlijk!– een masker op te zetten. Tegelijkertijd is Toni Erdmann lichtvoetig, bijzonder grappig en ontroerend, en gaat ook over het leven zoals het altijd al was: het glipt door je vingers, en alles wat je overhoudt zijn herinneringen. Het schitterende scenario (van regisseur Maren Ade), de twee geweldige hoofdrolspelers (Peter Simonischek en Sandra Hüller) en het briljante slot maken dit tot een film die u niet mag missen.

Toni Erdmann draait vanaf 10 november in de bioscoop.

Je me tue à le dire is van een ander kaliber; in deze absurdistische, zwarte komedie onderhouden een zoon en diens moeder juist een bijna symbiotische relatie. Als bij zijn moeder borstkanker wordt vastgesteld, wordt dertiger Michel bevangen door doodsangst. Hij geeft zijn moeder de schuld: sinds zij naar een bejaardentehuis ging en hij het huis verkocht, valt zijn haar uit en voelt hij een bult op zijn borstkas. Regisseur Xavier Seron draaide zijn film in fraai zwart-wit en monteert zijn scènes met een groot gevoel voor het surrealistische. Vorm en inhoud passen hier als een handschoen, want hypochonder Michel raakt langzaam het contact met de werkelijkheid kwijt. Seron is naar eigen zeggen zelf een hypochonder: ‘Doordat ik deze film heb gemaakt, merk ik nu dat er veel van ons zijn. We zouden een club kunnen oprichten.’

Je me tue al le dire is nu te zien in de bioscoop.