Quand on a 17 ans

Damien en Thomas zitten in dezelfde klas en kunnen elkaar niet luchten of zien. Quand on a 17 ans, de prachtige film van de gelauwerde André Téchiné, laat zien hoe hun omgang van aanvankelijk vijandig, via stroef, tot uiteindelijk meer dan vriendschappelijk evolueert. Damien is de 17-jarige zoon van een zachtmoedige huisarts en een militair die voortdurend op gevaarlijke missie is; Thomas, ook 17, is geadopteerd; zijn ouders runnen een boerderij in de bergen, ver van school. Als zijn moeder na vele mislukte zwangerschappen opnieuw een zware zwangerschap doormaakt, besluit Damiens moeder Thomas in huis te nemen. Het ontlast niet alleen diens moeder, maar bevordert ook zijn schoolprestaties, zo verwacht ze. Téchiné zegt dat het gevecht van Thomas en Damien er in essentie om gaat dat ze zichzelf moeten ‘deprogrammeren’. ‘Dat ze hun eigen lichaam moeten voelen zoals het is.’ Hij heeft dan ook bewust een heel fysieke film gemaakt. Zelden zullen daarom weersomstandigheden en landschap het gemoedsleven van de hoofdpersonen zo goed hebben begeleid. De film speelt daarbij voortdurend tegenstellingen tegen elkaar uit tussen platteland en stad, tussen arm en rijk, zorg geven en zorg krijgen, hetero en homo, oud en jong en uiteindelijk ook tussen rouw en doorgaan met leven. Een louterende film. HM

Quand on a 17 ans, nu in de bioscoop.