Ode aan de menselijke veerkracht
1 reactieHet is zeer de vraag of er dit jaar een indrukwekkender film te zien zal zijn dan Nomadland, de derde film van Chloé Zhao, die volgt op haar hier eerder besproken meesterstuk The Rider.
Een jaar lang volgen we daarin Fern, briljant vertolkt door Frances McDormand (zij is Fern), een 60-jarige weduwe uit Nevada die haar huis verloor toen na sluiting van de plaatselijke mijn haar hele stad werd opgeheven. Ze bereist nu het land en woont in een vrij aftands busje – een bestaan overigens waar ze bewust voor kiest: ‘I am not homeless, I am houseless’. Net als in The Rider mengt Zhao fictie en werkelijkheid door Fern on the road allerlei lotgenoten – sommige uit vrije wil, andere uit noodzaak – te laten ontmoeten, wat de film een enorme, waarachtige impact geeft. Vaak zijn het mensen die de pensioengerechtigde leeftijd zijn gepasseerd, maar om rond te komen nog steeds van baantje naar baantje reizen. Onderweg verhalen ze van hun tegenslagen, zoals ernstige ziekten (kanker) en psychische labiliteit (PTSS), en vieren ze desondanks hun leven.
Zhao heeft een bewonderenswaardig goed gevoel voor ritme – ze monteerde haar film zelf – en dan vooral voor het ritme van de seizoenen, en voor hoe ze mensen situeert in het landschap en dat tot een betekenisvol onderdeel maakt van haar vertelling. Het resultaat is een onvergetelijke ode aan de veerkracht van mensen en aan een bijna archetypisch Amerikaans levensgevoel, dat de meeste Amerikanen zelf misschien wel vergeten zijn. Laat niemand deze mensen ooit nog ‘deplorables’ noemen.
Floris van den Brink
Cardioloog, Amsterdam
Once you go woke, you go broke!