Kwallen hebben geen oren
Een geluidenherbarium
Plaats een reactie
Kwallen hebben geen oren, Adèle Rosenfeld (Vertaling: Carlijn Brouwer). De Bezige Bij, 224 blz., 22,99 euro.
bestellen
Louise heeft een spoedafspraak bij de kno-arts. Hoewel sinds haar jeugd slechthorend, viel onlangs het geluid in één oor helemaal weg. De arts plaatst voorzichtig een koptelefoon over haar oren, ‘zoals je elektroden op de kop van een kip zou plakken, en geeft mij een joystick’. Het onderzoek wijst uit dat ze doof zal worden, tenzij ze kiest voor een cochleair implantaat. Louise aarzelt.
Haar leefwereld is een schemergebied. Niet doof genoeg voor acceptatie in de wereld der doven, en onvoldoende horend om probleemloos deel te nemen aan de gewone maatschappij. Al doet ze liplezend haar best. Dit leidt tot wrang-komische scènes bij het begin van een prille verliefdheid, als een vriendin haar voicemailberichten moet beluisteren, en bij een sollicitatiegesprek als de recruiter achter zijn computer blijft zitten, en haar het zicht op zijn lippen ontneemt. Vanzelfsprekend zijn andere talen voor Louise onbereikbare continenten.
Soms verliest ze de grip op de werkelijkheid en verdwaalt ze in droomachtige schijnwerelden. Louise is in de wildernis van de stiltes te vergelijken met de kwallen uit de boektitel; dieren die geluiden niet horen maar voelen.
Ze besluit een ‘geluidenherbarium’ aan te leggen. Als een soort strandjutter die klanken verzamelt voordat die geluiden definitief verdwijnen. Zo omschrijft ze hagel als ‘een stortvloed van melktanden’. Op die momenten krijgt de debuutroman Kwallen hebben geen oren van Adèle Rosenfeld een fraaie poëtische lading mee. Dit herbarium verduidelijkt meteen hoe uniek Louises relatie is tot de ‘gedempte’ wereld. Moet ze die band opgeven? Door een cochleair implantaat zal ze namelijk haar zwakke, natuurlijke gehoor verliezen en inruilen voor een synthetisch gehoor. De tijd dringt. Ze moet een beslissing nemen.
- Er zijn nog geen reacties
