Chronic

David is een thuiszorgverpleger die terminale patiënten op een waardige manier en met veel compassie verzorgt: in al zijn alledaagse bezigheden, zoals het wassen, maar ook het samen tv-kijken. Opvallend is dat zijn toewijding aan patiënten in schril contrast staat met zijn terughoudende contact met de buitenwereld. En waar je Davids gedrevenheid in het begin nog bewondert, krijgt die gedurende Chronic een buitensporig, bijna pathologisch karakter. Zijn intimiteit met de patiënt schuurt tegen de grens van professionaliteit aan. Davids alomvattende zorg lijkt de omgeving van patiënten te verdringen, wat niet altijd gewaardeerd wordt door familieleden.

Subtiele beelden en spaarzame conversaties verraden dat zijn beroepskeuze berust op een eerdere, dramatische en emotionele gebeurtenis in zijn leven. Een gebeurtenis die steeds meer vat lijkt te krijgen op zijn gemoedstoestand.

De rol van de verpleger wordt mooi vertolkt door Tim Roth. Waar de film naartoe gaat, blijft lang onduidelijk. Totdat die onverwacht en nogal abrupt ten einde komt. En je met je mond vol tanden en je hoofd vol vragen achterblijft.

Tijdens het recente Filmfestival van Cannes werd Chronic bekroond voor het beste scenario.

Chronic, nu in de bioscoop