Het commerciële lab

De assistente vertelde mij dat zij zelf de bloedafname zouden verrichten en de bloedmonsters werden opgehaald door een laboratorium elders in Nederland waar ze nu een contract mee hadden. De patiënten waren daar tot nu toe erg tevreden over.

Ik vroeg haar of een transport van het bloed over 250 kilometer de kwaliteit van het materiaal niet zou schaden, maar dat was volgens haar geen enkel probleem. Daarover ben ik met haar maar niet verder in discussie gegaan. Wel vroeg ik haar wat ze nu deden met lastig te prikken patiënten, bloedafname bij baby’s en kinderen, thuisprikken en spoedonderzoek. Daarvoor bleek men nog gewoon bij het lokale laboratorium terecht te kunnen. Ook de trombosedienst en ketenzorg voor diagnostiek van chronische aandoeningen werden nog steeds verzorgd door het lokale laboratorium.

De uitslagen van mijn onderzoek zouden de volgende dag al beschikbaar zijn, maar de assistente wist niet of het nieuwe laboratorium dezelfde referentiewaarden en de in de regio afgesproken doorbelgrenzen hanteerde. Tot slot vroeg ik haar of mijn laboratoriumuitslagen ook beschikbaar zouden zijn voor een medisch specialist als ik zou worden verwezen naar de tweede lijn. Die waren vroeger immers AVG-proof met een druk op de knop onderdeel van mijn medisch dossier in het ziekenhuis. Nee, dat liep volgens haar nu anders want ze kreeg weleens het verzoek om uitslagen te faxen naar het ziekenhuis zodat men dan na het inscannen ervan deze konden toevoegen aan een medisch dossier. Ik heb haar uiteindelijk laten weten nog even te willen nadenken over mijn eigen bloedafname en dat begreep ze ook wel na mijn kritische vragen.

Ik heb mij uiteraard verdiept in het commerciële laboratorium waar mijn huisarts nu een contract mee heeft en wat de financiële consequenties daarvan zijn. Dat is mij niet geheel duidelijk geworden. Voor bloedafname in de huisartsenpraktijk zijn NZa-tarieven beschikbaar. Op de website van het betreffende laboratorium valt te lezen dat deelnemende huisartsen in aanmerking komen voor een winstdeling en dat vind ik als patiënt wel vreemd. Blijkbaar wordt er dus winst gemaakt ten koste van mijn eigen risico en vloeit een deel daarvan ook nog eens als bonus terug naar mijn huisarts. Als klinisch chemicus vind ik het vreemd dat de eenvoudige, hoogvolumediagnostiek over 250 kilometer wordt verstuurd en de lastige, arbeidsintensieve diagnostiek door het lokale laboratorium moet worden verricht. Ik ben benieuwd wat zorgverzekeraars van bovenstaande vinden.

Ook heb ik ernstige twijfels over de consultverlening. Vorige week nog werd ik door een analist gevraagd even mee te kijken naar een bloedbeeld van een jongeman van 20 jaar waarbij ze afwijkende cellen in het bloed had gezien. Ik belde de huisarts hierover, die ik nog kende van een compagnonscursus, en we besloten samen om nog vervolgdiagnostiek in te zetten. Later die middag was de diagnose duidelijk: een acute leukemie. Nog diezelfde avond werd de jongeman via de Spoedeisende Hulp in ons ziekenhuis opgenomen. Ik weet zeker dat dit via een commercieel laboratorium op afstand misschien wel enkele dagen had geduurd. Dat kan in zo’n geval fataal zijn.

Mijn bloedafname heeft overigens nog steeds niet plaatsgevonden en ik overweeg om op zoek te gaan naar een andere huisarts. Jammer, want ik was eigenlijk best tevreden. Ik moet steeds denken aan een uitspraak die ik eens las op een poster van Loesje: ‘Marktwerking in de zorg: is daar ooit een patiënt beter van geworden?’ Ik denk dat ik het antwoord wel weet.