Daar is ie weer, de zelfverzekerde patiënt

Jaren geleden hadden wij een aanvaring omdat hij te laat kwam en zijn, voor mij onacceptabele argument was dat hij de vorige keer ook op míj had moeten wachten. Zuchtend en klagend neemt hij plaats. ‘Nou, het kost wel veel moeite hoor om de chef zelf te spreken te krijgen’, begint hij cynisch.

Deze klacht krijg ik de laatste tijd vaker te horen. Drie jaar geleden ben ik tot mijn grote opluchting, na tien jaar als huisarts-solist, geassocieerd met een van mijn aiossen. Hierna hoefde ik nog maar de helft van de gemiddeld tachtig tot honderd uur per week te werken. Als 60-plusser geen overbodige luxe overigens. Toch klaagt het dorp nu dat ze me tegenwoordig nooit meer zien.

Ik kijk hem meewarig aan en onderdruk de neiging om in de verdediging te schieten. ‘Ik ben de laatste tijd al twee keer bij die andere dokter geweest’, moppert hij nog even door. Als ik vraag wat ik voor hem kan betekenen pakt hij zijn gebruikelijke lijstje erbij. Ook met meer tijd voor de patiënt kost deze patiënt mij, inclusief verslaglegging, ICPC-codering en shared decision making, negen minuten meer dan ingepland.

Zijn argumentatie volgend kan ik dus de volgende keer negen minuten op zijn consult inlopen toch?