Zuurstof voor het brein

Na mijn arbeidzame leven als arts ben ik voorganger geworden in een verpleeghuis. De oecumenische zondagsvieringen in een klein kapelletje worden altijd ondersteund door muzikanten en zangers. De bezoekers zijn vooral bewoners, hun familie en de vele vrijwilligers. De bewoners komen voor verbinding, bezinning, herkenning, troost, bemoediging. Ze hebben allemaal een rugzak vol bagage én ballast.

De meesten ken ik inmiddels. Voorafgaande aan de dienst maak ik meestal persoonlijk met velen even contact en zeg dat ik ‘blij ben u weer te zien’. De dementerenden zijn dat snel weer vergeten, maar wat geeft dat.

Een van de bezoekers is een collega-arts met wie ik vroeger veel van doen heb gehad. Hij lijdt aan een gevorderde vorm van vasculaire dementie en is totaal afatisch. Ik heb geen idee wat hij nog begrijpt. Als ik contact met hem maak en vertel dat ik zoveel respect heb voor zijn werk toentertijd, kijkt hij me met grote ogen aan. Familie neemt hem bij de arm en brengt hem sloffend naar zijn plaats.

Op een keer, na afloop van de dienst – de muzikanten speelden een slotlied – liep ik door het middenpad de kapel uit. De oud-collega pakte mij vast en begon keurig in de maat met mij te dansen. Hij leidde en het was alsof we samen op dansles zaten. Ongelooflijk. Het fascineerde én ontroerde me. Het is het zoveelste ‘bewijs’: muziek is zuurstof voor het brein én neutraliseert de lelijke dissonanten van het leven.

Engelien Bults-Vlaar, arts niet-praktiserend, Blokker