‘Nepali flat’: namasté Nepal!
Plaats een reactie
November 2022, de Tankelektrick-expeditie, acht dagen mountainbiken met drie oud-profwielrenners en investeerders in Upper Mustang (Nepal). Een voorrecht. Hoger doel: lokale zonne-energie.
Het was koud (-5 °C ’s nachts, ook binnen), overdag zonovergoten, stijgings- en dalingspercentages tot 20 procent, met veel losse stenen. ‘Nepali flat’ volgens de gidsen. Om in Bram Tankinks woorden te spreken: ‘Het moet wel een tikje uitdagend zijn natuurlijk.’ Uitdagend was het. De eerste val op van een groepslid op dag 2: sleutelbeen en ribfractuur.
De rest van het gezelschap reed daarna nog dagen in een prachtige omgeving, met mooie vergezichten, dagelijks genietend van dal bhat (Nepalees gerecht). Ik reed de laatste dag eindelijk voorop, achter de gids. De ex-profs konden niet volgen. Oké dan: Tankink had een slecht functionerende achterderailleur, en de anderen hielden in. Ik wilde tijdens dit moment van spaarzaam geluk de volgers attenderen op de plek waar we koffie gingen drinken. Om vervolgens, waarschijnlijk na het aantikken van mijn voorrem, op een relatief vlak stuk te vallen. Die beginnersfout resulteerde in mijn eerste breuken c.q. ziek-zijn van betekenis: pols rechts en schouder links, zo bleek later in Kathmandu. Een geïmproviseerde Nepalese mitella, en de warme zorgen van alle teamleden vielen mij echter direct ten deel. Dat was nodig: minder handig, letsels aan twee kanten. Vallen op een plek waar geen netwerk of wifi is, is ook minder handig. De Nepalese topgidsen Arun en Alin boden uitkomst: binnen twee uur was er toch een helikopter, binnen zes uur waren er diagnoses gesteld en had ik overlegd met een collega-traumatoloog in mijn eigen ziekenhuis, binnen twaalf uur zat ik in het vliegtuig, binnen 24 uur was ik in Nederland, en een dag later was ik geopereerd en weer thuis. Inmiddels had ik weer bereik. Waar ik met twee gebroken armen nog steeds niets aan had natuurlijk.
Walther van Mook, internist-intensivist, MUMC+
Buitenland
- Er zijn nog geen reacties
