Home sweet home

In oktober 1997 ga ik, wachtend tussen mijn doctoraal en coschappen, naar Zimbabwe om twee maanden lang obstetrische ervaring op te doen. De armoede en het maximale gebrek aan ongeveer alles treffen me. Zo ook de enorme kindersterfte en het aantal hiv-positieven in Harare. 

Toch is er ook tijd voor vakantie. Ik vertrek met een studievriend naar Victoria Falls. We ontdekken Devil’s Pool en bewonderen de spectaculaire regenboog die de Zambezi samen met de zon vormt. Nog geen halfuur later worden we overvallen door een onweersbui. Een windhoos breekt een palmboom en treft mijn vriend. Ik schrik van de hoofdwond en zijn wegdraaiende ogen. Bewusteloos ligt hij op de grond, ik draai hem in stabiele zijligging. Hulp komt vijftien lange minuten later, bestaande uit twee rennende parkwachters met een gammele brancard.

Het herstel verloopt wonderlijk voorspoedig, en dus reizen we verder naar het idyllische Nkhata Bay in Malawi voor een duikcursus. Daags voor de toelatingszwemtest kunnen we bij de lunch de mangochutney niet weerstaan, wat ons – zo blijkt later – duur komt te staan. De volgende dag treffen ons hevige koorts, langdurige koude rillingen en myalgie. Zouden de ingenomen antimalariatabletten ons niet hebben beschermd? We krijgen van de locals een handvol pillen. Vruchteloos. Indrukwekkende diarree en profuus braken volgen. Onze klinische situatie gaat achteruit. We vertrekken en bezoeken in Lilongwe een privékliniek, waar we wederom obscure medicatie innemen. Een gammel toilet delend, blijft herstel uit.

Ik verheug me op mijn geplande terugvlucht naar Nederland enkele dagen later. Moe en uitgeput zit ik kerstavond in het vliegtuig. Aangekomen op Schiphol rijden we door naar mijn opleidingskliniek, waar ik gedehydreerd blijk. De later bekend wordende feceskweken tonen een Shigella-infectie. Dát had ik niet in mijn differentiaal­diagnose staan.

Ik werd geen tropenarts, dat zal niemand verbazen.

Jeroen Verheul, longarts, Ziekenhuis Gelderse Vallei, Ede

Lezersverhalen

Buitenland